Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 78

72
Einar Þorkelsson:
IÐUNN
hundólánið hans Árna vinnumanns. Hann tyldi aldrei
heima, Iegði mjög leiðir sínar að Litlalóni og nú, rétt
einu sinni, vissi enginn, hvar hann væri niður kominn.
Og hundinn sá eg ekki framar í ferðinni.
Svo finst mér að minningin um Strút sé mér huglæg,
að eg megi búast við, að hún geti enst mér út að
lokadægri.
Eg veit ekki betur en að hann hafi gert það alt lil
að bjarga lífi mínu, er í hans valdi stóð — gert það
óbeðið. Og eg get mér til, að öllu hafi þar um þokað
hjá honum, að þá væri eg fylgdarþurfi.
Frá því sáumst við aldrei ellefu vetur — það eg best
veit. En þegar fundum okkar bar saman öðru sinni,
þá fagnar hann mér, örvasa, heyrnarlaus og hálfblindur.
Ekki var minnið svikult. Og trygðin hans mornaði
ekki. — —
Víst er um það, að Strúts sakna eg.
Það má hver lá mér, sem vill.
[1924].
Einar Þorkelsson.
Dráttur sá, sem orðið hefir á útkomu Iðunnar, stafar af
því, að hentugra þótti að miða árgangaskifti við áramót, í
stað þess að láta árganga mætast um mánaðamót júní—júlí,
eins og áður var, og oft olli misskilningi og óþægindum.