Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1925, Síða 70

148
]ón Björnsson:
IÐUNN
að jafnaði ekki til lands fyr en komin var full lest
skipsins. I þetta skifti vorum við rúma viku að fylla
skipið. Og þá var ekki annað fyrir hendi, en að halda
til lands, inn á Eyri, afferma, taka fómar tunnur, salt
og annan útbúnað og leggja út að'nýju.
Mér er minnisstæð innsiglingin í þefta sinn. Ekki
man eg þó best eftir bláum fjarðarfaðminum, sem breiddi
sig móti okkur hafförunum, ekki eftir svellandi voðun-
um í svalkaldri hafrænunni eða brimhvítum fossinum
undan brjóstum skipsins, sem nú risti djúpt og seig
þungt í hvern öldudal; ekki heldur eftir mjallhvítum
máfa- og skeglu-hópunum, sem fylgdu okkur alla leið
utan af hafi eins og tryggir förunautar. Nei. Eg man
best eftir Kéla — þessu unga, fallega trölli, sem æddi
í vitlausri ærslakæti um alt skipið, setti gamla, þreytta
karlana í blossandi hlátursbál og alt, sem ekki var ríg-
neglt og þrælbundið, úr skorðum. Hann réði auðsjáan-
lega ekki við sig — varð að hafast eitthvað að. Þegar
hann hafði tæmt allan hlátur úr skipverjum, þreif hann
til nokkurra fullra síldartunna, sem stóðu á þilfarinu,
lék sér að þeim eins og brennivínskútum, tók þær upp
á bringu, setti þær upp á botninni hver á annari og
annað svipað, sem venjulega þurfti tvo eða þrjá menn
til að framkvæma.
Þegar loksins varð hlé á þessum jötun-ærslum hans,
gekk eg til hans þar sem hann stóð við kappann, heit-
ur, rjóður og másandi, með nakið brjóst og handleggi,
brosleitur og til í alt, og spurði hann, hvort hann væri
orðinn vitlaus.
— Eg er að leika mér, drengur, svaraði hann og hló.
Eg þóttist nú vera orðinn alvörugefinn og reyndur
sjómaður og sagði því þurlega: