Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Qupperneq 39

IÐUNN
Landið kallar.
197
allur þorri manna þjáist af sálarlega. En þessi sundr-
ung í sálunni hefir í för með sér hvorttveggja, óánægj-
una ineð það, sem er, og útþrána. Maðurinn er heldur
ekki lengur einhuga og einbeittur, eins og hann áður
var, meðan hann var upptendraður og heillaður af hug-
sjón sinni, heldur er hann nú orðinn tvískiftur eða marg-
skiftur í eðli sínu og lýsir það sér oft í því, að hann
fer að elta hinar og þessar hillingar og skýjaborgir, eins
eg fjöllyndur maður, sem farinn er að daðra við hinar
og þessar kvensniftir eftir að hann er hættur að hugsa
um æskuást sína.
Verst er þó eirðarleysið og þolleysið, sem af þessu
marglyndi leiðir. Maðurinn unir ekki lengur við starf
sitt eða sýslan, en þýtur úr einu í annað, og útþráin
kemur honum að síðustu til að yfirgefa átthagana. Hann
lætur ginnast af kaupstaðarlífinu, eins og það er glæsi-
legt, eða hitt þó heldur, út yfir hafið til annara landa
eða jafnvel í aðrar heimsálfur. Fer hann jafnvel að elta
gæfu sína út urn allan heim og finnur sér þó hvergi
fullnægt. Hann verður að andlegum flökkumanni, að
oins konar andlegum rótleysingja, sem finst eins og
hann eigi hvergi heima.
Og þá fer hann einn góðan veðurdag að finna til nýs
sviða í sálu sinni, sviðans yfir því að hafa yfirgefið ætt-
leifð sína og óðal, og þá kemst hann ef til vill seint og
km síðir á þá skoðun, að gifta sín hafi í raun réttri
verið heima. Hún hafi að eins líkt og huldumærin horfið
■nn í björgin og ekki komið í Ijós aftur af því, að hann
var ekki nógu einbeittur og þolgóður, enda hafði hann
ekki þann töfrasprota þrautseigjunnar og hugrekkisins í
hendi sér, sem með elju og atorku gerir garðinn bæði
frægan og fagran.
En — kunnið þið að spyrja — af hverju hafði hann