Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Qupperneq 43

IDUNN
Landið kallar.
201
segja í hverri sveit, háar sjónarhæðir, þaðan sem þú
getur horft víða vegu og þar sem þú getur drukkið í
þig stórhug og áræði. Far þú sem fyrst upp á fjallið
og gefstu ekki upp. Farðu það helst á einhverri heilagri
alvörustund lífs þíns og skygnstu þaðan inn í hið fyrir-
heitna land, þitt eigið land, landið sem einmitt þú átt
að bæta og fegra.
Sérðu ekki framtíðarhugsjónina, fagra og heillandi,
þína eigin fósturjörð skrýdda nýjum og fögrum skrúða?
Landið kallar. Það er þitt verk að yrkja upp auðnirnar
og klæða landið. Ég fæst ekki um það, þó að þú farir
um stund á sjóinn til þess að afla þér fjár til fram-
kvæmda, eða þótt þú leitir til annara landa til þess að
afla þér nægilegrar þekkingar. En hvorttveggja, bæði
fjármunina og þekkinguna áttu að bera heim í búið,
heim í átthagana og síðan að keppa að því af alefli að
gera garð þinn bæði frægan og fagran.
Mun þér þá fara líkt og Gunnari forðum daga, er
hann átti heiman að fara, og mæla slíkt hið sama:
»Fögur er hlíðin, svo að mér hefir hún aldrei jafnfögur
sýnst — bleikir akrar og slegin tún — og mun ég ríða
heim aftur og fara hvergi«.
Hvaða kynjakraftur heldur þú, að það hafi verið, sem
hlíft hefir Gunnarshólma frá eyðingu? Það skal ég segja
þér. Það var átthagaástin! Og átthagaástin varp þeim
ljóma yfir bæ hans og hérað, að hann vildi heldur bíða
hel, en horfinn vera fósturjarðar ströndum. Og svona
á það að vera. Öll eigum við að hjálpast að til þess
að nema og byggja Island að nýju og gera garðinn
bæði fagran og frægan. Og þá er það ekki lengur
átthagaástin, heldur ættjarðarástin, sem hlífir gjörvöllum
Garðarshólma og skrýðir hann nýjum skrúða.
En mundu það, ungi maður, hver sem þú ert, að