Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1925, Qupperneq 25

IÐUNN
Kristur e&a Þór.
247
Og fóstran segir ekkert annað en þetta, þó að hún segi
það með nokkuð öðrum orðum.
' Þrásinnis ber það við, að vér þurfum ekki að skifta
um tilverustig til þess að sjónarmiðið breytist að fullu.
Eg á ekki við það, að sjónarmið fullorðinna manna er
annað en barnanna. Eg á við það, að sjónarmið fullorð-
inna rnanna breytist. Eg held ekki, að sá maður sé til,
sem kominn er á efri ár og nokkura verulega lífsreynslu
hefir fengið, og ekki hefir veitt því eftirtekt, að það, sem
menn hafa talið sitt þyngsta böl, hefir stundum orðið
þeirra mesta gæfa. Jafnvel hér í heimi komumst vér
þráfaldlega svo langt, að vér sjáum, að »áhyggjur okkar
og sorgir og móðganir og reiði« og annað, sem þjáir
okkur, er árangur af skammsýni okkar og ófullkomleik-
um, eða það, sem fóstran nefnir »skuggar af hrófatildri
heimskunnar*.
Hvers megum vér þá vænta, þegar vér erum komnir
þangað, sem takmarkanirnar eru miklu minni og útsýnið
margfalt meira? Mér virðist það ekki eingöngu rökrétt
ályktun, heldur líka óumflýjanleg hugsun, að þá breytist
allar skoðanir vorar á jarðlífinu, þar á meðal á and-
streyminu.
Þeir, sem sannfærst hafa um það af römmum rökum,
að samband hafi náðst við framliðna menn — og þeir
eru nú orðnir æði margir, og ekki meðal hinna lökustu
né fáfróðustu né gáfnaminstu manna veraldarinnar —
þeir vita það, að einmitt þessu, sem eg hefi nú verið
að halda fram, er stöðugt verið að halda að oss frá
öðrum heimi. Eg skal rétt til dæmis benda á bréfin frá
Júlíu »Eftir dauðann*, sem eru ein af merkilegustu ensk-
um bókum 19. aldarinnar, »klassiskt rit«. Júlía minnist
hvað eftir annað á þetta breytta sjónarmið. Meðal ann-
ars talar hún um það, að ekki sé í hennar heimi litið