Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Síða 49

IÐUNN
Jól.
303
heyri fólkið rifja upp fyrri ára kirkjuferðir — heillandi
fögur jólaæfintýr — blessunarstundir hárrar æfi.
Úr öllum áttum streymir fólk til kirkjunnar og eru
flestir okkur fyrri í hlaðið, heim að staðnum.
Þegar við komum heim á prestssetrið, er þar fyrir
mannfjöldi mikill. — Nú hefjast heilsanir. Ég er hálf
utan við mig í öllu því umstangi. Mest er þröngin um
húsbóndann gamla að Broddanesi. Allir fagna honum.
Feimnir krakkar eru leiddir á fund öldungsins blinda
til að heilsa. Mér finst ég enn heyra kveðjuorð gamla
mannsins:
— Guð blessi þig! Hver er nú að heilsa?
Að prestssetrinu er söfnuð öllum boðið til stofu og
veittar góðgerðir, áður í kirkju var gengið. Alla messu-
daga ársins var sið þeim haldið, þar að prestssetrinu,
enda var staðurinn á dögum síra Arnórs Arnasonar víð-
spurður að rausn og góðgerðum. Fell bar hátt í þá daga.
— Nú líður að tíðagerð.
Úti fyrir sáluhliðinu stendur söfnuðurinn.
Út kirkjustiginn kemur djákninn, Gísli að Hamri.
Hann gengur hratt, en veltir lítið eitt vöngum. Fólk vík-
ur úr vegi. Að baki sér í vinstri hendi ber hann hatt
sinn, en heldur kirkjulyklinum frammi fyrir sér í hægri
hendi. Hann er öldurmannlegur sýnum, hærður mjög
og hár og skegg hvítt. Hann er þrekinn á vöxt, en ekki
stór maður. — Um hálsinn ber hann svartan silkiklút,
hnýttan. Hann er í síðtreyju svartri — tvíhneppu og á
hornhnappar rendir. Brækur hans eru í sama lit og síð-
treyjan. Þær eru víðar niður og taka honum á kálfa-
sporð. Hann er í ljósbláum ullarsokkum. Á fótum ber
hann sauðskinnsskó, litaða af sortulyngi og á eltiskinns-
bryddingar hvítar.
Gísli þótti meiriháttar sökum andlegrar atgerfi. —