Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1927, Síða 50

304
Jól.
IÐUNN
Hann las, nam og kunni feiknin öll af íslenzkum fræð-
um. Æflun manna var, að Sturlungu og Arbækur Espó-
líns kynni Gísli utanbókar. A yngri árum Gísla var til
hans leifað um tímatal. Hann var sá eini, er fingrarím
kunni þar um slóðir. Uti stóð Gísli um nætur við stjörnu-
skoðun. Hann reiknaði út gang himintungla og sagði
fyrir um óorðna hluti.
Gísli var kurteis maður og háttprúður, svo frá bar.
Heyrt hefi ég af Gísla sagt, að hann hafi berhöfðaður
jafnan gengið í garð og úr garði að Felli, fyrir lotn-
ingar sakir og elsku á Guðshúsi, þar að staðnum.
— Nú kemur presturinn, skrýddur hempu. I hægri
hendi ber hann handbókina.
— Eitt veikt og titrandi klukknahljóð kveður við frá
kirkjuturninum. — Karlmenn þrífa til hatta sinna og
taka ofan — ómur klukkunnar deyr út. —
— I annað sinn slær kólfur klukkunnar eitt högg —
og nú sveiflast hljómurinn fagnandi út í vetrarheiðið. —
Eg heyri hann hoppa í klettabeltum og fjallabrúnum
yfir prestssetrinu — svo deyr hann titrandi út. —
I sömu andrá kveða við kirkjuklukkurnar báðar og
nú er síhringt — töfrandi og máttug jólahringing. —
Ut frá kirkjuturninum hrynja klukknahljómarnir og allir
hoppa þeir stall af stalli upp til fjalla og þaðan svífa
þeir upp í bláhvolfin — að hásæti Guðs.
— Þessi hringing hlaut að heyrast um víða veröld. —
Söfnuðurinn streymir inn í kirkjuna.
— Eg kólna af lotningu. — Eg er staddur í húsi
Drottins — í húsi ]esú Krists.
Pabbi leiðir mig við hönd sér inn kirkjugólfið og inn
í kórinn. Hann gengur til sætis og setur mig í kjöltu
sér, því þröngt er í kirkjunni.
Eg litast um. — Hvílík dýrð!