Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 8

198
Oscar Wilde.
IÐUNN
væri annað en viveur. Hvorki ljóð hans, leikir né fyrir-
lestrar höfðu bent á neina frumlega ritgáfu. Hins vegar
varð hann æ frægari fyrir talgáfu sína í samkvæmum.
Hann kvæntist um þetta leyti ungri dömu, Miss Con-
stance Lloyd, sem átti sjálf nokkur efni, svo að hann
gat um næstu þrjú ár helgað sig allan þeirri list, sem
óarðvænlegust er allra lista: viðræðunni. Hann lyfti sam-
ræðum sínum upp í hæð andríkis og fyndni, sem óþekt
var á Englandi, og þó hvergi nærri enn til þeirra tinda,
sem hann náði síðar.
1887 tók hann við ritstjórn kvenna-tímaritsins The
Woman’s World. Hann hætti við það tveim árum síðar,
og að því skylduverki loknu tók hann aftur upp starf
sitt sem rithöfundur. Þetta skifti í alveg nýrri mynd.
Hann samdi hverja ritgerðina á fætur annari um listfeng
efni, og þetta safn kom fyrst út í einu lagi 1891 í bók,
sem hann nefndi Intentions. Bókin lagði grundvöllinn
að heimsfrægð hans meðal þeirra fáu, sem læsir eru á
bókmentir, en vakti ofsafengið hatur gegn honum meðal
allra hinna. Menn höfðu fyrirgefið Oscar Wilde að hann
gerði málsnild sína svo fullkomna, paradoxa sína svo
leiftrandi, og að hann hafði endaskifti á öllum siðferði-
legum hugtökum — eingöngu af því, að menn misskildu
hann og kom ekki annað til hugar en að þetta væri
látalæti og að hann væri poseur. Það var eina hugsan-
lega skýringin á svo brjálæðislega djörfum ummælum,
sem hann leyfði sér. Og nú, þegar menn tóku að ráðast
á hann, stafaði árásin af enn skrípalegri misskilningi. I
ritgerð hans, Hnignun lýginnar t. d., þar sem hann fer
kaldranalega töfrandi orðum um enska rómanahöfunda
fyrir hve miklar mætur þeir hafi á því áðursagða og
hvað þeir leggi mikið á sig til að afhjúpa það auðsæja