Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 22

212
Oscar Wilde.
IÐUNN
bauðst til að taka að sér helming ábyrgðarinnar; hinn
helminginn gat Wilde auðvitað sjálfur annast, undir eins
og hann var orðinn frjáls maður. Nei, Wilde var óhagg-
anlegur. Og þó vissi hann hvað beið hans, ef dómurinn
félli á hann. Nokkru áður hafði Harris heimsótt hann
í Holloway fangelsi, og Wilde þá sagt, að þessi staður
væri jarðneskt helvíti fyrir sig. Hann hefði aldrei getað
órað fyrir, sagði hann, hvílíkar þjáningar biði manna í
fangelsi. Samt neitar hann að flýja. Er hann enn óhræddur
við dóminn? Vér vitum það ekki. Hins vegar vitum
vér, að hann er hræddur um örlög vinar síns, Alfred
Douglas, ef hann flýr ekki. Og þessu beitti Wilde sér
nú fyrir, og tókst það: að fá Douglas til að fara úr landi.
Þegar málsóknin hófst af nýju, lýsti kviðdómurinn yfir
því, að hann væri ekki ánægður með neinar sannanir
gegn Wilde í þessu máli. Með því að fresta málsókn-
inni, tókst að fá nýjan kviðdóm. En fyrst um sinn breytti
það engu, því að öll vitnaleiðslan gekk Wilde í vil. Þá
komu fram tveir menn, sem vitnuðu kröftuglega á móti
honum; annar þeirra glæpamaður, sem hafði verið marg-
refsað. En vitnisburður þeirra ónýttist sama dag, við þá
játning þeirra, að ákærendur Wilde’s hefði keypt þá til
að bera falsvitni.
Því lengra sem leið á málsóknina, kom það æ betur
í ljós, að Oscar Wilde varð yfirleitt ekki dæmdur eftir
framburði neinna vifna. Undir málslok varð dómarinn
sjálfur að játa, að öll vitni réttvísinnar gegn Wilde væri
keypt falsvitni, að tveim undanteknum, en þeirra vitnis-
burður var svo veikur og óskýr, að hann var ekki tek-
inn gildur.
Enginn maður kom fram, sem kvartaði undan Oscar
Wilde. Enginn drótfaði að honum saknæmri athöfn,
sem stóðst rannsókn. Er þetta ekki nóg skýring á því,