Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 32

222
Oscar Wilde.
ÍÐUNN
ef hann vildi skrifa greinar um persónulega reynslu sína
í fangelsinu. En fram á síðuslu sfund hélt Oscar Wilde
þar stórlæfi sínu. Hann gat aldrei gert það ljóta að
verkefni listar sinnar, og sló með fyrirlitning hendinni
við þeim tilboðum að flytja þjáningar sínar á markaðinn.
Þá bar það við einn dag, að Lord Alfred Douglas
kom til Parísar. Faðir hans var dáinn, og hann var nú
vellauðugur maður og bruðlaði út stórfé til hesta og
veðreiða. I örbirgð sinni kom Oscar Wilde nú til hans
og krafðist þess með ró og festu, að hann léti af hendi
við sig lítils háttar fjárstofn, sem gerði honum það kleift
að starfa og lifa. Hann átti það að honum. I bréfi sínu
til Douglas’s úr fangelsinu hafði hann ritað, að á hvaða
stigi málaferlanna sem verið hefði, mundi hann hafa
getað gengið sýknaður út úr dómsalnum, ef hann hefði
getað fengið af sér að láta hneppa Douglas í varðhald.
Fyrir vináttu sína við hann lagði hann glæsilegt líf sitt
í auðn. Lord Alfred Douglas lét hann ekki hafa féð
heldur skildist við hann með svo óþvegnum orðum, að
þau verða ekki hermd. Fyrir þann dag í lífi Alfred
Douglas’s mun sagan varðveita nafn hans. Sá dagur
veitti Oscar Wilde líknarhöggið.
Móðir hans hafði dáið meðan hann sat í fangelsi;
konan hans hafði dáið fyrir hálfu ári; hann sjálfur var
nú að eins 46 ára gamall, og mennirnir höfðu séð um,
að hann yrði ekki eldri.
Einn sunnudagsmorgun, meðan Wilde var í Reading
fangelsi, var hann svo veikur, þegar fangavörðurinn kom
inn til að skipa honum að fara til guðsþjónustu í kapellu
dýflizunnar, að hann gat ekki staðið upp og bað uffl að
fá að liggja. Fangelsislæknirinn var sóttur, og án þess
að rannsaka sjúklinginn, fyrirskipaði hann honum að
stíga á fætur 'og fara niður í kapelluna. Til þess að