Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 33

IÐUNN
Oscar Wilde.
223
sneiða hjá hirtingu reyndi hann að staulast þangað, en
undir miðri guðsþjónustunni féll hann meðvitundarlaus á
gólfið og vaknaði ekki úr dáinu fyr en tveim tímum
síðar, á sjúkradeildinni. En hann hafði dottið á annað
eyrað og fengið af því alvarlegt eyrnamein. Hann misti
smám saman alveg heyrnar á því eyranu, og blæddi úr
því jafnan annað veifið. Síðasta árið drakk hann óspart
og skeytti engu ráðum læknis um að hafa gætur á
heilsu sinni. Hún var honum ekki lengur neins virði,
eyrnameinið ágerðist, og aðrir sjúkdómar lögðust á hann.
Hann dó á Hótel d’AIsace 30. nóvember árið 1900, í
örbirgð og volaði, með tvo beztu vini sína, Robert Ross
og Reginald Turner, sitjandi við dánarbeð sinn.
A skrifborði hans fanst handrit að hinni fögru sögu
Barbey d’Aurevilles, Ce qui ne meurt pas — Það sem
aldrei deyr — lofsöngur til miskunnseminnar, í dásam-
lega fagurri enskri þýðingu eftir — Sebastian Melmoth.
Vinir hans tveir fyrnefndir sáu um greftrunina og
sigruðust á öllum erfiðleikum franskra formsiða — þeir
vildu láta hann liggja í franskri mold — með svo hjart-
næmum kærleika, sem göfug vinátta getur látið í té.
Fyrir óeigingjarna trygð, sem ekkert dæmi í sögunni
skyggir á, er nafn Roberts Ross um aldur og æfi tengt
við líf Oscars Wilde. Þó að hann væri sjálfur að ment-
un, gáfum, áliti og persónuleika bæði sjálfstæður og
frjór — »allra manna fyndnastan* kallaði Wilde hann —
9erði hann það að markmiði lífs síns að veita nafni
Wilde’s uppreisn; að greiða allar skuldir hans; að fá
9Íaldþrot hans ónýtt; að gefa út verk hans í fyrirmynd-
arútgáfu; að sjá um að synir hans fengi ríflegar árs-
^kjur sér til uppeldis; að reisa minnisvarða á gröf
hans; að leggja trausta undirstöðu að heimsfrægð hans,
Af sonum Oscars Wilde er sá eldri, Vyvyan, kvæntur