Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 45

ÍÐUNN
Næturtöfrar.
235
Eg veit ekki hvernig á því stóð, en mér var ekkert um
betta gefið. Á hinn bóginn gat ég ekki fundið neina
ástæðu til að neita henni um það. Og litlu seinna kom
hún heim til okkar.
Þann dag leið konu minni óvenjulega illa. Þegar hún
þjáðist mikið, var hún vön að liggja alveg kyr og róleg.
Hún krepti aðeins hnefana við og við, og á því gat ég
séð, hvílíkar kvalir hún leið. Það var hljótt í herberginu;
ég sat við rúmstokkinn og þagði. Hún hafði ekki í
þetta skifti beðið mig að ganga mína vanalegu kvöld-
göngu. Ef til vill hafði hún ekki mátt til að tala, ef til
vill var það henni hugfró að hafa mig hjá sér. Leir-
lampinn stóð frammi við dyrnar, til þess að ljósið skyldi
ekki valda henni óþægindum. Það var skuggsýnt í her-
berginu og dauðakyrð. Ekkert hljóð heyrðist, nema við
og við lág stuna frá sjúklingnum.
Það var í þessum svifum, að Monorama kom. Hún
stóð alt í einu utan við dyrnar, sem voru opnar. Ljósið,
sem var fyrir innan, féll á andlit henni.
Konan mín kiptist við, greip um hönd mína og spurði:
»Oké?«!) Veik eins og hún var, varð hún svo hrædd
af að sjá ókunna veru standa við dyrnar, að hún hvísl-
aði hásri röddu tvisvar-þrisvar sinnum: »Oké? Oké?
Oké?«
Fyrst svaraði ég — svo lágt, að varla heyrðist: »Eg
veit það ekki«. En á sama augnabliki var eins og mér
hefði verið gefið utan undir, og ég sagði í hærra rómi:
»Oh — það er dóttir læknisins*.
Konan mín sneri höfðinu og leit á mig. Eg var ekki
maður til að horfast í augu við hana. Svo sneri hún
1) Bengali-mállýzka: HvaÖ er þella?