Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 51

ÍÐUNN
Næturtöfrar.
241
var orðið síðla kvölds, og við lögðum okkur þegar fyrir.
Monorama lá bráft í værum svefni.
Eg lá vakandi í myrkrinu. I ímyndun minni þótfist ég
sjá einhvern standa við bólið okkar og benda með löng-
um, mögrum fingri á 6ofandi konuna við hlið mér. Og
ég heyrði hvað eftir annað spurt hásu hvísli: Oké?
Oke? Oké?
Eg settist upp í ofboði, náði í eldspýtur og kveikti á
lampanum. Á meðan ég var að þessu, tók moskítónetið
að blakta í blænum og báturinn að ruggast. Og mér
fanst blóðið storkna í æðum mér og þungir svitadropar
spruttu fram á enninu á mér. Því utan úr næturmyrkr-
inu heyrði ég hláturinn: Haha, haha, haha! Hann barst
þvert yfir íljótið, náði sandhólunum hinum megin, og
síðan var eins og hann breiddist út yfir sofandi auðn-
ina. Veikara og veikara varð hljóðið — og að lokum
eins og hárfínn nálaroddur. Aldrei fyr hafði ég heyrt
jafn veikt hljóð, er þannig smaug gegnum merg og bein.
Aldrei hefði ég trúað því, að svo annarlegt hljóð bærist
að mannlegum eyrum. Og hversu langí sem mér fanst
hljóðið líða á burt, virtist það aldrei ætla að hverfa úr
heila mínum.
Eg fann að þetta þoldi ég ekki til lengdar. Eg varð
að reyna að sofa. Eg hugsaði með mér, að ég myndi
aldrei geta sofnað, nema ég slökti á lampanum. En ég
hafði ekki fyr blásið út ljósið en ég heyrði aftur hina
hásu, hvíslandi rödd, rétt við moskítónetið: Oké? Oké?
Oké? — Hjarta mitt tók að slá í takt við þessi orð og
endurtók spurninguna: Oké? Oké? Oké? Og í nætur-
kyrðinni tók klukkan að tala. Með langvísinum benti
hún á konuna við hlið mér og tifaði fram spurningunni:
Oké? Oké? Oké?«
Dokhin Babu var bleikur sem nár. Hann tók andköf,
löunn XIII. 16