Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Qupperneq 64

254
Lifandi kristindómur 03 ég.
IÐUNN
yfir líkum. En hins vegar minnfr mig, að Ijós væri Iátið
loga yfir þeim á nóttum, ef dauðann bar að höndum,
þegar dimm var nótt. Nokkrum dögum eftir andlátið var
líkið kistulagt. Um leið var sunginn yfir því sálmur.
Eftir það liðu fáeinir dagar til greftrunar. Oftast munu
lík hafa staðið uppi nálægt hálfsmánaðartíma.
Loks kom útfarardagurinn. Arla morguns safnaðist lík-
fylgdin saman á heimili hins látna. Útfararathöfnin hófst
með því, að nokkrir lagsælustu mennirnir úr hópnum
sungu tilvalinn sálm yfir líkkistunni. Að því búnu flutti
presturinn húskveðju. Þegar húskveðjunni var lokið, hófu
líkmennirnir kistuna út úr húsinu og báru til hests, en
söngsveitin fylgdi á eftir og söng sálminn >Landsdómari
þá leiddi lausnarann út með sér«. Líkfylgdin gekk á
eftir söngsveitinni, niðurlút og raunamædd. Sálmurinn
var ekki á enda, fyr en búið var að binda kistuna á
hestinn, sem bar hana til grafar. Þá settu karlmennirnir
upp höfuðfötin, og líkfylgdin hélt úr hlaði.
Þegar amma mín var reidd til greftrunar, sá ég und-
arlegt hrafnager, sem slóst í för með líkfylgdinni um
leið og hún hélt frá bænum. Hrafnarnir krunkuðu há-
stöfum yfir kistunni, otuðu út klónum og flugust á. Eg
stóð sorgbitinn úti á hlaði og virti fyrir mér háttalag
þessara dularfullu kvikinda. Eg varð ótta sleginn: Ekki
vænti ég þó, að þetta séu vikapiltar Andskotans, sem
eru sendir til þess að ræna aumingja ömmu mína dýrð-
arkórónunni og réttlætisskrúðanum. Líkfylgdin siðlaði
hátíðlegan lestagang austur með fjallinu. Hrafnarnir öskr-
uðu, brýndu bjúgar klærnar og rendu sér upp og niður
í loftinu, rétt eins og þeir þreyttu blóðuga orrahríð um
ósýnilegan feng. Eg stóð agndofa á hlaðinu. Eg sá lík-
fylgdina og illfyglin hverfa austur af Hamrinum. Aldrei
framar sé ég neitt, sem minnir mig á þig, elskulega amma