Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 80
270
Lifandi kristindómur og ég.
ÍÐUNN
dunda eitthvað úti við og eiga í miklum önnum. En mér
tókst sjaldan að sleppa við lesturinn. Ég var leitaður
upp og skipað með harðri hendi að koma inn og hlýða
lestri. Og oft var ég ámintur um að taka nú vel eftir
lestrinum.
Helgakver tók þó út yfir alt annað guðræknismótlæti,
sem ég átti við að stríða. Mér er það enn í lifandi
minni, þegar þessi ógeðslegi gestur kom á heimili for-
eldra minna. Það var á haustdegi. Eg var að leika mér
að hornunum mínum í túninu fyrir neðan bæinn. Veður
var kyrt, en loft þykt og þungbúið, og hélugráir þoku-
bólstrar héngu ólundarlega niður í fjallabrúnirnar. Ég
átti mér einskis ills von. Ég vissi ekki til, að ég hefði
drýgt neina synd, hvorki gagnvart Guði né mönnum.
Þá er þeim tíðindum dembt yfir mig eins og reiðarslagi,
þar sem ég sit hreinn og saklaus að leikum mínum, að
nú sé Kverið komið. Ég verði strax að hætta að leika
mér og setjast við að læra, þennan þokkalega samsetn-
ing. Og ég sá hinn rómantíska æskuheim minn verða
að dauðra manna gröfum.
Ég var fjögur ár að læra kverið. Hvert einasta orð í
því lærði ég með illindum og andstygð. Ég trúði aldrei
einni einustu setningu í því. Og ég er albúinn að vinna
að því sáluhjálpareið, að engin ein einasta siðaregla,
sem í því stóð, hafði minstu áhrif á mig, hvorki til ills
né góðs. Helgakver var mér hrærigrautur af rakalaus-
um, óskiljanlegum heilaspuna og andlausum, auðvirði-
legum pokapresta-siðareglum, sem jafnvel biskupinn hefir
fengið í náðargjöf. Þó gerði móðir mín og presturinn
alt, sem í þeirra valdi stóð, til þess að útlista þennan
þokukenda hugsanagraut fyrir mínum heimspekilega
barnsheila. En fyrirhöfn þeirra bar enga ávöxtu. Helga-
kver kom mér aldrei neitt við. Það snerti ekki eitt ein-