Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 83

IÐÚNN
Lifandi kristindómur og ég.
273
mannfundi. Og þá sjaldan ég fór lil kirkju, forðaðist ég
að blanda mér saman við kirkjufólkið nema rétt á meðan
messan stóð yfir. Eg hímdi oftast einn míns liðs að
húsabaki eða stundum undir kirkjugarðsveggnum. Eg
var fæddur og upp alinn meðal þessara guðhræddu
sálna. En ég þekti þær aldrei. Og þær áttu aldrei nein
andleg viðskifti við mig. Eg var boðflenna af fjarlægum
hnetti, sem ekki átti heima í þessum mannsöfnuði.
Þessi rótgróna hræðsla mín við menn jók ótta minn
við oflátuna og altarisgönguna. Og altarisgangan og of-
Iátan margfölduðu óttann við mennina. Ofan á þessar
þrautir bættist vankunnátta mín í altarisgöngubænunum.
Hún var farin að ganga nokkuð nærri mér upp á síð-
kastið. Eg var orðinn dauðhræddur um, að presturinn
kynni að taka upp á því að hlýða mér yfir þennan van-
rækta vísdóm áður en ég gengi til Drottins borðs. Inn
í þennan beyg ófst óljós uggur við að verða settur út
af sakramentinu fyrir vankunnáttu. Og upp frá þeirri
stundu ætti ég vísa margfalda skömm og fyrirlitningu
allrar sýslunnar.
Svona liðu dagar og nætur. Og nætur og dagar komu
með ómeltar oflátur og ólærðar altarisgöngubænir. Loks
kom altarisgöngudagurinn. Eg reið illgengri truntu til
kirkjunnar, titrandi af andstygð og kvíða. Altarisgöngu-
bænirnar mínar gleymdust í önnunum fyrir sáluhjálp sveit-
unga minna. Eg var hræddur og fól mig að húsabaki,
þar til mannsöfnuðurinn gekk út í kirkjuna. Þá læddist
ég inn í hópinn og lét lítið fara fyrir mér.
Eg komst óhindraður inn í kórinn. Eg skelti mér á
fjórar fætur upp við gráturnar með klígju og ógleði.
Hringinn í kringum mig Iágu nágrannar mínir og ein-
blíndu niður í gólfið eftir sáluhjálp sinni. Alt í einu
heyri ég suð fara gegnum allan hringinn, líkt og stigið
Iöunn XIII. 18