Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 85
IDUNN
Lifandi kristindómur og ég.
275
mönnum, full af göllum og takmörkunum ófullkominna
manna.
Ég neitaði, að Kristur hefði verið eingetinn Guðs son.
Ég neitaði einnig, að hann hefði endurleyst einn ein-
asta mann með dauða sínum.
Og auðvitað þverneitaði ég, að hann hefði risið á
þriðja degi upp frá dauðum, sæti þar til hægri handar
föðurnum og kæmi þaðan í dýrð sinni, til þess að dæma
lifendur og dauða.
Og ég sá engan tilgang í tilverunni.
Þó hafði ég aldrei neina nasasjón af svo nefndum
vantrúarritum. Ég hafði aldrei lesið neitt og aldrei heyrt
neitt Iesið um trúarleg efni nema Ðiblíuna, húslestrana,
sálmana og nokkrar háðgreinar í Reykjavíkinni um
andatrúarfarganið.
Sumarið 1920 kom ég síðast í Suðursveit. Þá átti ég
oft tal við bræður mína um andleg mál. Þeir eru báðir
ágætlega skynsamir, og annar þeirra er einn af áhuga-
mestu framfaramönnum sýslunnar. En ég gat ekki betur
fundið en að trúarvissa þeirra væri álíka grundvölluð og
trúarsannfæring mín var forðum daga, er ég fór alfarinn
úr föðurhúsum. Samt hafa þeir alið allan aldur sinn í
Skaftafellssýslu.
Eldra fólkið alt í kringum þá var enn þá jafn sann-
fært um leyndardóma trúar sinnar eins og forðum daga,
þegar ég var að alast þar upp við húslestra, bænir og
sálmasöng. Að vísu var lestrunum þá farið að fækka,
og sumar guðsorðabækurnar voru farnar að detta upp
úr bandinu. En húsakynnin voru aftur á móti betri,
safnþrær höfðu verið gerðar heima við bæi, óræktar-
móum hafði verið breytt í iðjagræna nátthaga, þúfunum
hafði fækkað í túnunum og túngarðarnir höfðu verið
færðir langt út fyrir túnhelgi gamla fólksins, fúamýrum