Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 92
282
Guðm. Friðjónsson og viðnámið.
IÐUNN
»0g nú dreymir þig ekki lengur?* spurði Grímur,
»síðan þú hættir að ferja«.
»Nei, ónei, það get ég ekki sagt, ekki í þessu heim-
kynni. Nú eru flestir orðnir svo handgengnir nýja tím-
anum og mentuninni, að þá dreymir ekki. Þær dísir
flýja frá þeim, sem aldrei hátta og aldrei fara á fætur,
enga reglu hafa nema óregluna og hugsa um ekkert
nema glauminn*.
G. F. spyr, hvenær hann hafi lastað jarðræktar-við-
leitni, kynbætur fénaðar o. s. frv. Væntanlega aldrei.
En hann er svo haldinn af dómsýkinni við viðleitninni
til breytinga, að mennirnir, sem forystu eiga að hafa
fyrir framförum í búnaði — búfræðingarnir — eru því
nær æfinlega sýndir í skrípagerfi.
Sá, sem les söguna »Veturnætur«, hefir furðu gott
yfirlit þar yfir skiftinguna í huga skáldsins á bændalýð
landsins. ]ón gamli í Ási er orðinn blindur, áttræður að
aldri, en þó sívinnandi. Hann er svo glöggur á veðurfar
og annað, er íslenzkum bónda má að haldi koma, að
naumast skeikar ráðum hans. Haraldur tengdasonur
hans, bóndinn í Ási, er myndarmaður, lýsir skýjafari svo,
að gamli maðurinn getur sagt fyrir um veðráttuna, en
skilur ekki sjálfur það, sem hann horfir á. ]ón yngri,
bóndasonurinn og búfræðingurinn í Ási, skilur ekkert.
En hann temur sér ræðuhöld, efnir til skemtana, þegar
sízt gegnir, og stefnir allri sveitinni í voða. Þefvís
hundur og ]ón gamli koma að góðu haldi, er út í bar-
áttuna við höfuðskepnurnar er komið. »Það mundi þykja
ótrúlegt út í frá«, segir hann að lokum, »að þrauta-
lendingin, þegar í óefni var komið, skyldi verða hja
skynlausri skepnu og blindu gamalmenni*. Mér finst
ekkert benda til þess, að G. F. muni telja þrautalend-
ingu búnaðar á Islandi vera þar, sem búfræði er eða