Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 95

IÐUNN
Quðm. Friðjónsson og viðnámið.
285
framförunum í landinu um þá veiki, þá er eins og hér sé
öllu frekar átt við almenna skrópa. Nú er vitaskuld eiit-
hvað til af þessu fólki, sem ekki réttir hönd til vinnu
en það er svo fátt, að augu þess manns eru áreiðanlega
haldin af ofsóknarhug, sem sífelt getur við þennan keip-
inn setið og róið að því að innræta mönnum, að aðal-
einkenni þorpsins séu slæpingjar og drósir, er stundi
ímyndaða sjúkdóma sína.
G. F. hefir haft svo ótvíræða hæfileika til þess að
semja skáldverk, að það er töluverð eftirsjá að því,
hvernig hann hefir með þá farið. I þessu kveri, sem ég
hefi getið um, bregður fyrir gullfallegum köflum. í einni
sögunni hefur hann sig upp úr flagi trúleysis síns á hina
nýju kynslóð og segir prýðilega fjörlega frá för þrjátíu
ungmenna til fátæks manns, til þess að slá túnið hans,
er hann liggur rúmfastur. Myndin er hressandi, gletnin
er græskulaus og hispurslaus og sólskinsblær yfir »Sunnu-
degi«, en svo heitir sagan. En svo er honum ógerlegt
að varna sjálfum sér frá því að spígspora yfir myndina
á forugum kúskinnsskónum og leiða Alfons sælgætissala
og Möllu Möggu sár við hönd. Geta má nærri hvar
þau eiga heimkynni. Þar er enn hin sama iðja stunduð
— iðja Ratatosks í aski Vggdrasils.
Eg veit ekki hvort G. F. er nú farinn að sjá eftir,
hvernig hann hefir áður ritað. En mikið virðist sæmra
að kannast þá hreinskilnislega við það, ef svo er, í
stað þess að kenna mér um rangfærslur. Og satt að
segja held ég, að hann mundi gera það, ef hann sæi
hvað hann er kátlegur á þessum harðahlaupum undan
sjálfum sér. Hann skýtur sér í það skjól, að „smásaga
er aldrei armað en m\md úr lífinu — ein einasta mynd,
ef hún er þá nokkuð nema rugl«. Eg bið menn að taka
eftir því, að þetta eru hans leturbreytingar en ekki