Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Síða 43

IÐUNN
Bernskuminningar Höllu.
37
var sjálfkjörinn verkstjóri, af því að eg átti uppástung-
una að þessu, var ánægð, svo hjartanlega ánægð, að
eg gat ekki stillt mig um, að láta það í ljós við hina
krakkana, og beitti til þess allri þeirri mælsku og orð-
gnótt, sem eg átti til í eigu minni.
Þegar girðingunni var lokið, var hendi næst, að gera
þetta að sönnum blómgarði. Og mér fannst það mjög
einfalt mál. Eg, sem hafði hugsað þetta allt mjög vitur-
lega, að mér virtist, og sagði að sjálfsögðu fyrir um
hvert handtak, var ekki lengi að sjá, hvernig þessu yrði
komið til vegar. Annað væri nú ekki en að við færum
öll heim á tún og slitum þar upp sóleyjar og fífla, eins
og með þyrfti. Og svo skipaði eg hinum að koma með
mér. Þau hlýddu mér viðstöðulaust, og það þótti mér
eðlilegt og skylt, þar sem eg hafði alla forustu fyrir
þeim í þessu máli, í hugsun, orðum og framkvæmdum.
Var eg þó, sannast sagt, ekki að öllu leyti vön því, að
systkini mín hlýddu mér svo tvímælalaust.
Við vorum nýkomin með blómavendi út á Kvíamel,
og eg var að byrja að segja fyrir verkum, hversu blóm-
unum skyldi komið fyrir, svo að þar nyti sín fjölbreyttni
og fegurð. Þá kallaði mamma að heiman. Hún skipaði
okkur að koma heim.
Að vísu var sjálfsagt að hlýða mömmu, en ekki var
viðlit, að hætta hér við hálfunnið verk. Úr vöndu var
að ráða. Við ræddum þetta ofurlitla stund. Eg, forustu-
maðurinn í öllu þessu, fann skyldu mína, að reyna að
ráða fram úr þessu svo, að mömmu væri sýnd réttlát hlýðni
og að verkið stöðvaðist ekki. Og eg skipaði svona fyrir:
— Krakkar! Þið skuluð öll fara heim, eins og mamma
skipar. Eg verð hér ein eftir og lýk við blómgarðinn.
Þau fóru tafarlaust.
Svo skipaði eg blómunum í flokka, raðaði þeim í