Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Blaðsíða 6

164
Stephan G. Stepliansson.
IÐUNN
hún jók hvort tveggja, gerði hann meiri þegn og betri
alheimsborgara.
Ég ætla hér að gripa niðri á nokkrum stöðum í
ljóðum Stephans, þar sem hann veitir ættjarðarást sinni
útrás. í þeim ljöðum hans, eins og í ljóðunum um
horfna ástvini, kemur fram nokkur klökkvi. Sá hugblær
var og algengastur í fari landnemanna vestra, þegar
þeir mintust ættjarðarinnar, sem þeir höfðu orðið írá
að hverfa æfilangt. í inngangskvæði II. bindis af
Ijóðum Stephans verður honum hugsað heim til ís-
lenzkra vornótta. Þar segir hann meðal annars:
Það er holt að hafa átt
Heiðra drauma vökunætur,
Séð með vinum sínum þrátt
Sólskins rönd um miðja nátt,
Aukið degi i æfiþátt
Aðrir þegar stóðu á fætur.
Birtan sezt ei sjónum manns,
Svona nætur kveldin þrauga.
Norðriö milli lofts og lands
Línu þenur hvítabands.
Austur rís við geislaglans
Glóbrún dags með Ijós i auga.
Úti grænkar lauf um lyng,
Litkast rein um akra sána.
Eg í huga sé og syng
Sumar-drauma alt um kring,
Út að fjarsta alda-hring
Yztu vonir þar sem blána.
Tvær niðurlagsvísurnar í »Ástavísum til íslands«
eru svona:
Þin fornöld og sögur mér búa í barm
Og bergmál frá dölum og liörgum,