Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1934, Síða 20

JÐUNK
c/ lanclsýn.
Eg skildi vid þig, ung i alvaldsgeim
min œttjörð, livar þú gnœfðir björt úr mar,
Iwaddi þann leir, sem þekkir spor mín þar
og þjóðin treður enn: Farvel og gleym!
Farmanni kátum sól á söltum brám
úr suðri Ijómar. Hýr við disk og skál,
í syðri löndum lærði eg fjarskyld mál,
eg las þar aldin sæt á grænum trjám.
En þá var sál mín þar sem holtið gráit
og þúfan mosarauða býr við kal,
og bœjarfjallið blasir yfir dal,
og berst í kviða þjóðarhjartað smátt.
Og þá fanst mér að þessi nakta strönd
og þetta hjarta vœri brjóst mitt sjálft,
mitt líf vœri án þess hvorki lieilt né hálft,
— og heimfús gestur kvaddi eg önnur lönd.
Sjá, fjöll mín hefjast hvit sem skyr og mjólk
úr hafi, — gnoðin ber mig aftur heim
á vetrarmorgni —, af þiljum heilsa eg þeim:
Þú ert mitt land, og hér em eg, þitt fólk.
'15alldcr 'J\iljan dfaxness.