Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 26

420
Kristleifur Þorsteinsson:
KirkjuritiíS.
ég bezt til þess, hvað söngur við þessa messugjörð var
ósambæiilegur við það, sem ég hafði áður vanist og unað
vel við, meðan ég þekti ekki annað belra.
í mörg ár eftir þetta kyntist ég Guðmundi i Landa-
lcoli, söng lians og söngmönnum. Til lians völdust á ver-
tíðum söngelskir menn bæði úr Borgarfirði, en einkum
úr Árnessýslu. Meðal þeirra vil ég sérstaklega minnast
tveggja manna, sem mest báru af. Það var Eirikur Eiríks-
son, föðurbróðir séra Sigurgeirs Sigurðssonar prófasts á
ísafirði, og Eirikur Þorsteinsson, eldri, frá Reykjum á
Skeiðum. Þessir frændur sungu svo vel, að orð var á gert.
Af Borgfirðingum má nefna Svein Oddsson frá Innra-
Hólmi, síðar barnakennara á Akranesi, Stefán Guð-
mundsson frá Fitjum, Þorstein Pétursson frá Grund og
Björn Jóhannesson frá Hóli. Allir þessir menn áttu
skemtilegar minningar frá messum á Kálfatjörn og söng-
æfingum í Landakoti, þar sem landlegudagar voru not-
aðir til slíkra æfinga, sem var einsdæmi þar um slóðir á
þeim árum.
Séra Jón Hjartarson á Gilsbaklca, d. 1881, var meðal
beztu söngmanna sinnar tíðar. Voru Grallaralögin sung-
in í sóknum hans, meðan hann lifði. Hvítsíðingar áttu þá
litla völ góðra söngmanna. Hjálmar á Kolsstöðum stýrði
þá söng á Gilsbakka, en Daníel á Fróðastöðum í Síðu-
múla. Báðir voru þeir gáfaðir og námfúsir. Þeir kunnu
Grallaralögin upp á sína tiu fingur, en fyrir sönginn fengu
þeir lítið lof. Hjálmar var liáróma, gutlaði hann og dill-
aði röddinni upp og niður og bjó til boga og trillur eftir
sínu liöfði, til viðbótar því, sem lagið vísaði. Vel má vera,
að rödd bans liefði verið notliæf með tamningu, en fyrii’
þessa taumlausu ringi varð hún næstum óþolandi. Ég get
hér þessa manns sem fulltrúa þeirrar venju, sem þá var
ríkjandi meðal hinna eldri manna. Þeirra meining var að
gera lögin enn þá fegri en þau voru frá liöndum höfunda
þeirra, en slíkt var á fárra færi. Daníel á Fróðastöðum