Kirkjuritið - 01.12.1935, Blaðsíða 27

Kirkjuritið.
Æskuminningar.
421
söng tilgerðarlaust með andakt og stillingu, en liann var
svo rómiaus, að lítið heyrðist til hans.
Með komu séra Magnúsar Andréssonar að Gilshakka
1881, leið Grallarasöngurinn undir lok að fullu og öllu
í sóknum hans. Séra Magnús var lærdómsmaður og söng-
maður góður. Fylgdist hann vel með nýjungum í söng
sem öðrum mentum. Með honum komu bræður hans þrír,
Sigmundur, Eyjólfur og Jón, sem allir voru söngmenn
góðir. Hinn fjórði söngmaður bættist þá í hópinn. Það
var Páll Helgason, sem giftist þá Þorbjörgu, ekkju séra
Jóns Hjartarsonar. Bjó hann lengi á Bjarnastöðum og var
forsöngvari í Gilsbakkakirkju alla þá tíð. Árið 1887 kem-
ur hér fyrst organleikari til sögunnar. Það er Runólfur
Þórðarson frá Fiskilæk. Hann giftist það vor Helgu, dótt-
ur Salómons hreppstjóra í Siðumúla, og byrjaði þar bú-
skap. Runólfur hafði æft organspil urn mörg ár og var
leikinn í þeirri list. Hann var gleðimaður hinn mesti og
hrókur alls fagnaðar. Með honum færðist hér nýtt líf í
söng, hæði við messur og aðrar samkomur. Nokkrir
menn lærðu hjá honum orgelspil, þar á meðal Þorsteinn
Pétursson á Grund, siðar bóndi á Mið-Fossum. Þess er
vert að geta, að á Hesti voru þrír prestar á þessum árum,
einn eftir annan, sem voru söngmenn góðir. Það var séra
Páll Jónsson, séra Janus Jónsson og séra Arnór Þorlúks-
son. Það var þó einkum séra Arnór Þorláksson, sem var
söngmaður af list, bæði að smeklc og raddfegurð.
Guðmundur Ingimundarson bóndi á Ölvaldsstöðum í
Borgarhreppi var talinn meðal beztu söngmanna sinnar
samtíðar. Hann lifði framyfir síðastliðin aldamót. Með
honiun kulnuðu að fullu og öllu hér í Borgarfirði þeir
síðustu neistar, sem eftir lifðu af hinum gamla Grallara-
söng, sem fólkið liafði sætt sig vel við öld eftir öld og
lét vel í eyrum, þegar fallega var á lialdið. 1 þessu
sambandi vil ég minnast hér tveggja annara söngmanna,
sem tilheyrðu hinum gamla tima, en voru orðlagðir radd-