Andvari - 01.01.1908, Blaðsíða 42
36
Um upphaf
hann ljeti lítið á því bera við Hallvarð. Enn þá
reiðari varð þó Slurla Þórðarson, og ljet hann reiði
sína bitna á jarlinum í hinni alkunnu vísu:
Rauf viö randa stýfi
— rétt inni’ ek pat — svinnan
alt sá’r oss hefr vélta
Óðinn, þat er hét góðu.
Skaut sá’r skrökmál flýtir
— skil ek hvat gramr mun vilja —
(Gautr unni sér sleitu)
slægr jarl við mér bægi.
Þetta vóru launin, sem liann fjekk firir að liafa
gengið á hönd jarli og konungi. Borgarfjörður, sem
jarl hafði heitið honum, veittur íjandmanni hans, og
lends mans nafnbótin ekki annað en hjegómi —það
mun hann nú um leið hafa fengið vitneskju um.
Staða hans var sannarlega ekki öfundsverð. Hann
var alveg einangraður, útskúfaður af konungsvaldinu,
svikinn af jarli og í óvináttu við Hrafn, og átti hvergi
höfði sinu að að halla, nema hjá Sighvati, sem átti
litið undir sjer í samanburði við hina.
Hallvarðr virðist hafa verið stórvitur maður, og
íör mjög kænlega með sitt erindi. Getur varla leikið
efi á, að hann hafi haft Hrafn í ráðum með sjer.
Hann hafði nú komið svo ár sinni firir borð, að
jarlinn hafði hitann í haldinu, fengið Hrafn til að
bindast firir konungs mál og þar með náð fótfestu á
Vesturlandi. Enn það var ekki nóg. Hann varð að
minsta kosti að fá Sighvat og lielst Sturlu líka á sitt
band og umfram alt að ná tökum á Þorvarði Þórar-
inssini og Austflrðingum, með öðrum orðum sameina
höfðingjana í Vestfirðinga og Austfirðinga fjórðungi
undir vængjum konungsvaldsins í eitt stórt samband
til að vega salt á móli Gizuri.