Kirkjuritið - 01.01.1937, Blaðsíða 42

36
Kristleifur Þorsteinsson:
Kirkjuritið.
fyrri konu hans. AlbróSir Jóns var Sigurður, faðir As-
geirs Sigurðssonar konsúls í Reykjavík.
Bjarni Sigvalclason fékk Lund 1864. Kom hann þang-
að frá Dýrafjarðarþingum. Hann var sonur séra Sig-
valda i Grímstungu Snæbjarnarsonar. Föðursystur séra
Bjarna voru þær Helga, síðari ko:ia Einars Þórólfssonar
í Kalmanstungu, og Margrét, móðir séra Arnljóts Ólafs-
sonar prests á Bægisá. Þeir frændur voru komnir frá
Sigvalda Halldórssyni presti að Húsafelli og sönmleiðis
frá Halldóri Brynjólfssyni biskupi á Hólum. Sjrstkin séra
Bjarna voru: Ólafur læknir í Bæ í Króksfirði, og kona
Benedikts Blöndals bónda í Hvannni í Vatnsdal. Kona
séra Bjarna bét Gróa Erlendsdóttir, systir Árna bónda á
Flögu í Vatnsdal. Þau áttu tvær dætur, sem hétu Elín og
Gróa. Gróa giftist frænda sínum, Birni Benediktssyni
Blöndal frá Hvammi, þeim sem druknaði af besti und-
ir Þyrilsklifi. Eru niðjar þeirra i Vatnsdal. Séra Bjarni
var maður vinsæll og alþýðlegur. Lítið mun liann liafa
verið riðinn við héraðsmál, að minsta kosti aldrei í fylk-
ingarbrjósti. Hann fékk Stað í Steingrímsfirði 1876.
Oddur Gíslason var vígður að Lundi 1876, þá fertugur
að aldri. Þegar hann kom að Lundi, var bann orðinn
viðkunnur og mikið umtalaður, m. a. vegna þess, að konu
sína, Önnu Vilhjálmsdóttur frá Kirkjuvogi í Höfnum,
fékk bann með harðfylgi þvert gegn vilja föður liennar.
Kom þar f’ram kjarkur Odds og viljafesta samhliða
dirfsku og ofurbug. Náði bann unnustu sinni á laun,
reið bann inn i Njarðvíkur og sigldi með bana þaðan til
Reykjavíkur og gifti sig strax, er í land kom. Á þeim
árum vildu stórbændur eiga rétt til þess að ráða gift-
ingu dætra sinna, en þann rétt braut Oddur á bak aftur.
Þótti slíkt í frásögur færandi. — Þá var séra Oddi talið það
til gildis, að liann kunni bæði að tala og rita ensku, en
ekki var það á þeim árum alment meðal prestlærðra
manna. Hann bafði þýtt úr ensku skáldsögu, sem í þýð-
ingu hans nefndist „Krossgangan“. Síðan kom saga þessi