Kirkjuritið - 01.01.1938, Blaðsíða 10

Þorsteinn L. Jónsson:
Janúar.
livern hlut, til þess að í»eta gert öðruni ánægju. Vér sýnd-
um örlæti af heilum hug einhverjum hágstöddum eða
einhverju göfugu málefni. Vér vorum stundum þeim,
sem með oss dvöldu eða störfuðu, elskulegir og einlæg-
ir félagar. Og' yfirleitt oft gátum vér glaðst vegna góðrar
samvizku, er vér höfum breytt eins og oss bar að gera.
En þetta var þvi miður ekki altaf svo. Öðru hvoru
biðum vér ósigur, sem eyddi hinum góðu áformum. Vér
frömdum margt það, sem var synd. Vér grunuðum aðra
menn um gra^ku. Vér töluðum niðrandi orð um náunga
vorn. Vér létum margt ógert, sem vér fundum að oss
bar að gera. Og kannske gleymdum vér oft trú vorri og
köllun lifsins og jafnvel efuðumst um, að hún hefði nokk-
urt gildi. Slíkar minningar valda því, að heildarútkom-
an vérður varla góð og kannske sýnir hún tap.
Þannig eru hugsanir margra, er þeir horfa um öxl til
liðins árs. Þá var margt öðruvísi eu J)að er nú. Þá voru
kannske aðrir með oss, en nú eru. Sumir eru fluttir
frá oss, eitthvað i burtu, aðrir eru dánir. Sumra er sakn-
að, aðrir gleymast. Sumum liður nú l)etur, öðrum ver.
Og er vér nú stöndum gegnl árinu, sem er að byrja,
spyrjum vér vísl flest: Hvar verð ég að ári; hvernig verð
ég staddur þá? Verð ég í lifanda tölu, eða verð ég kald-
ur nár?
Já, vér spyrjum margs, er vér liorfum fram á við til
ársins, sem er að byrja. Flest búumst vér við að mega
lifa það, en vér vitum þó, að oss er ekki öllum gefið lífið
árið alt. Vér vitum ekki, hver af oss hlýtur að hverfa
héðan, en einhvern dag hinna næstu þrjú liundruð
sextiu og fimm getur æfi vor verið á enda; því er
ástæða til að hugsa og trúa öðruvísi en sá, sem lifir
í andvaraleysi og heldur að ekkert taki við, — því að
sá, sem þannig hugsar, getur engar sannanir sýnt fyr-
ir því, að skammsýni hans og' óliyggindi séu á rökum
hygð. Og vér, sem öðruvísi hugsum og öðruvísi trúum,
hljótum að finna sannleika í þessum orðum skáldsins: