Kirkjuritið - 01.01.1938, Blaðsíða 21

Kirkjuritið. Danska kirkjan nú á dögum. 15
unum svo liagur kirkjunnar, að þeir yrðu eftir megni að
samræma kenningu hennar hugmyndum nútímans, til
þess að hún mætti halda völdum. En nú aftur á móti sjá
menn það, að það er ekki hættulegast fyrir kirkjuna að
bíða ósigur i nútímaheiminum, þvi að þann ósigur getur
hún afborið og haldið lífi. Aðalhættan fyrir kirkjuna
kemur að innan, hættan á því, að hún verði ótrú sjálfri
sér. Það verður, ef hún bregzt skyldunni að flytja þann
boðskap, er henni ber. Eitt höfum vér lært á ný af sið-
bótarmönnum, það að kirkjan stendur og fellur með
þeim boðskap, sem hún á að flytja. Það er hann, sem
gjörir kirkjuna að kirkju. Kirkjan á að vera boðberi
Guðs, sem á að flvtja heiminum boðskap hans, alveg trú
drotni sínum, án þess að liirða um það, hvernig boð-
skapnum verður tekið. Rödd hrópandans á aðeins að
kunngjöra boðskapinn í þeirri mynd, sem hann hefir
veitt honum viðtöku. Alt annað, sem kirkjan tekst á
liendur, á að vera í þjónustu þessa eina, boðunar fagn-
aðarerindisins um hið mikla hjálpræðisverk Guðs við
komu Jesú Krists, líf lians dauða og upprisu. Þessi nýi
skilningur kirkjunnar á hlutverki sjálfrar sín getur vafa-
laust birzt oft í vægðarlausum og ranglátum dómum um
kirkjulega afstöðu eldri kynslóðarinnar. Yngri kynslóð-
inni virðist stundum sem hina eldri hafi brostið fullan
skilning á boðunarhlutverkinu, þrátt fvrir einlæga við-
leitni hennar á sviði félagsmála, menningar og siðgæðis.
En hvað stoðaði það kirkjuna, þótt hún ynni allan lieim-
inn, en biði tjón á sálu sinni? Sál kirkjunnar er boð-
skapur hennar. Ef hún er honum trú, þá er hún ósigr-
andi. Það sýnir dæmi þýzku játningakirkjunnar. Margir
danskir prestar hafa öðlast nýtt hugrekki og eldmóð við
traust þýzku kirkjunnar á því, að orð Guðs sigri ávalt,
þegar það sé boðað af trúmensku, einnig mitt í ósigr-
inum fyrir mannasjónum. Þannig virðist eflast og þrosk-
ast í dönsku kirkjunni meðal yngri presta af öllum flokk-
um nýr skilningur á hlutverki kirkjunnar, og hann mun