Kirkjuritið - 01.01.1938, Blaðsíða 42

36
Á. S.: Séra Ólafur Ólafsson.
Janúar.
var lej^st. Þá þýddi og séra Ólafur á íslenzku ágæt al-
þýðufræðslurit erlend, svo sem „Þjóðmenningarsögu
Norðurálfunnar“, „Hjálpaðu þér sjálfur“ og „Foreldrar
og börn“. Vann liann með þessu fræðslustarf, sem mörg-
um varð til blessunar. Meðan séra Ólafur var prestur
í Arnarbæli, bjó liann marga pilta undir skóla, sem nú
eru orðnir merkir menn. Var hann kennari ágætur, og
minnast lærisveinarnir hans, konu hans og heimilis með
þakkarhug.
Eftir að séra Ólafur hafði látið af prestsemhætti við
Fríkirkjuna í Reykjavík, ritaði hann á 25 ára afmæli
safnaðarins árið 1924 „Minningarrit Fríkirkjunnar í
Reykjavík“, fróðlegt rit, er sýnir vöxt og viðgang safn-
aðarins til þess tíma. Ennfremur setti hann eftirmann
sinn, séra Árna Sigurðsson inn i embætti, og vígði kirkj-
una í þriðja sinn, er stækkun liafði farið fram á henni
árið 1924.
Séra Ólafur var mikill maður vexti og hinn karlmann-
legasti, fríður og svipstór í andliti, augnatillit djarft og
hvasst, röddin bæði mikil og fögur, og orðaval jafnt i
ræðu sem riti ramíslenzkt, alþýðlegt og kjarnmikið.
Hann var skapríkur tilfinningamaður, og orð hans fóru
heint „frá hjartanu til hjartans“, þegar honum tókst upp.
Það var því engin furða, þótt séra Ólafur næði fram í
röð hinna áhrifamestu kennimanna, og vrði fjölda
manna ógleymanlegur.
Þrek séra Ólafs entist honum bæði vel og lengi, svo
mjög sem á það reyndi í ýmsum mannraunum æfinnar. En
loks tóku hinir miklu kraflar að þverra. Og eftir svip-
legt fráfall sonar lians, Guðmundar hæstaréttarmála-
flutningsmanns vorið 1935, fór honum síhnignandi. En
löngu áður liafði hann mist annan tveggja sona sinna,
Ólaf að nafni, hinn efnilegasta svein, á barnsaldri. Varð
hinn siðari missir föðurhjarta öldungsins ofraun, og
sótti hann þó mikinn styrk í trú sína. En fram til hins
síðasta lifði í glæðum hins gamla áhuga, sem á