Kirkjuritið - 01.07.1938, Síða 68

324 Hinn almenni kirkjufundur. Júli.
„Aldrei gleymi ég, hvernig Kristófer Brun var á þeirri stund,
sem hann sneri mér til Guðs; augun voru svo góðmannleg og
hann horfði alveg i gegnum mig, að mér fanst. Hann brosti við
mér, lagði höndina á kollinn á mér og lét mig bæði sjá og finna,
að Guð' er góður og léti sér ant um mig. — Að Guð væri ekki til,
sagði hann, að væri ekki annað en hugarburður minn, ég hefði
bara ekki komið auga á hann ennþá nógu vel.
Ég man, hvað mér létti, og ég varð svo hugrakkur, að ég skrif-
aði pabba og niömmu og bað þau fyrirgefningar á því, hvernig
ég hafði verið. Mamma hafði grátið af gleði, er hún las þetta bréf,
en pabbi hafði sagt, að ef Kristófer Brun tækist að gera mann úr
stráknum, þá væri skóii hans að gagni, hvað svo sem um hann
væri sagt.
Ég mátti altaf koma inn lil Kristófers Bruns og þegar sál mín
var sjúk, gerði hann mig stæltan. — Hann átti engan sinn líka.
Hann var sá göfugasti og hreinskilnasti maður, sem ég hefi
þekt, mjúkur og þýður sem móðir og skír eins og heiðblár himin-
inn.
Og síðar þegar mig fór ofurlítið að ráma í það, hver Jesús
Kristur var, þá fanst mér enginn vera honum eins líkur og
Kristófer Brun. Við nemendur lians í skólanum höfðum hugs-
að eins og fleiri, að gæfan væri það að lifa þrautalausu lífi, en
hann sannfærði okkur smátt og smátt um hitt, að gæfan fengist
ekki með því, að umflýja þrautirnar; gæfan væri ekki annað en
það, að ganga í gegn um þrautirnar og sigra þær, þá yrðum við
meiri menn, þróttmiklir menn og ánægðir. — Ef við vildum
reyna það, myndum við, með Guðs hjálp, fá miklu áorkað. -—
„Að gera gott, leggja alt í sölurnar, líf, heilsu og aleigu, ef með
þarf, það er gæfan“, sagði hann, „gæfan sjálfum sér og öðrum“.
Hve himneskt væri, að geta þannig með varma kærleikans eytt
brestunum úr sálum liinna ungu!
Skáldið Kristófer Janson vann að lýðfræðslunni með nafna
sínum. En þrátt fyrir dæmafáa fórnfýsi og afburða hæfileika,
náði skóli þeirra ekki viðurkenningu í bráðina. Norsku bænd-
urnir voru þröngsýnir og misskildu stefnuna í fyrstu.
En það er haft eftir Lúðvíg Schröder, stofnanda Askovskólans,
að ef slíkt mannval liefði sezt að í Danmörku, þá myndi 10. hver
maður þar hafa sent þeim syni sína og dætur og bygt heila
borg handa lýðháskólum sinum, því að þar hefði verið gróska
í jörð.
Það sannaðist á Norðmönnum spakmæli Wergelands:
„Sannleikurinn vinnur ekki sigur, nema hann bíði ósigur.“
En upp frá þessu fyrsta útsæði sprettur svo, með miklum blóina