Kirkjuritið - 01.10.1938, Síða 5

Kirkjuritið.
Næsti áfanginn.
335
tekið á leiðsögn hennar nenia því aðeins, að vér sjálf
höldnm friðinum og forðumst það, að verða sjálfum oss
sundurþykk. Ef lil vill ætla sumir, að sá friður og sam-
lyndi verði á kostnað hreinskilninnar og sannleikans.
En í þeim efnum er ekkert að óttast. Því að eining og
eindrægni getur ríkt, þótt skoðanir manna séu ekki ná-
kvæmlega hinar sömu, og sérhver haldi sannfæringu í
Iiuga síuum. Þess er ekki að vænta, að minni hyggju,
að ein lijörð verði nokkurn lima i þeim skilningi, að allir
hugsi eins og álvkti. Auðlegð lífsins og fjölbreytni er
miklu meiri en svo. Höfundur þess lætur jafnvel ekki
tvö laufblöð vera nákvæmlega eins í öllum skógum jarð-
arinnar. Þessi undursamlega fjölbreytni er náðargjöf
frá honum og á vafalaust að verða mannlífinu lil þroska
og blessunar. Guð hefir kallað oss til frelsis, einnig í
hugsun og trúarlífi. Vér getum vaxið og þroskasl hvert
á sinn hátt, þótt stefna kristni vorar og kirkju sé í insta
eðli sínu ein og hin sama.
En það er þó vissulega ekki nóg að segja, að stefna
vor allra eigi að vera ein og hin sama. Einingarstefna
er að vísu fagurt orð, en það lýsir þó ekki öðru en því,
að vér eigum að verða samferða. Fyrir því getum vér
auðvitað valið oss ramskakka leið og lent á refilstigum.
Einingin verður að vera um það, sem tryggir jafnframt
rétta stefnu. Og það er aðeins eitt, sem megnar það og
vér megum aldrei víkja frá, svo framarlega sem vér
viljum með réttu teljast til kristni og kirkju. Það er trú-
in á Jesú Krist, krossfestan og upprisinn, Guðs son, sem
faðir hans og vor allra birtist í, trú, sem lætur sér ekki
aægja varajátningu, heldur leitast við af einlægni og i
bænaranda að breyta eftir heilögum boðum hans og lífi.
Þá liorfir rétt. Þá verður stefnan bein, jákvæð stefna,
ef ég má orða það svo.
En það hefir hún ekki verið á liðnum árum allskostar,
meðan göturnar hafa verið aðskildar. Þess sem neikvætt
var gætti um of. Fylgismenn „nýju guðfræðinnar“ lögðu