Kirkjuritið - 01.10.1938, Qupperneq 7

Kirkjuritið.
Næsti áfanginn.
337
myndugleikavaldi frá Guði: „Þér liafið heyrt að sagt
var — en ég segi yður“. Orð lians eigum vér með upp-
haflegum undrakrafti sínum — óbreytt, orð eilífs lífs,
sem öll önnur orð her að miða við. Sjálfur sýndi hann
einnig með lífi sínu, dauða og upprisu, sannleika þess-
ara orða — var orðið. Og í ritum lærisveina hans í Nýja
testamentinu sést endurskinið af þeim sannleika, eins og
Páll postuli lýsir svo fagurlega í 2. Kor: „Guð, sem sagði
ljós skal skína fram úr myrkri, liann lét það skína í
hjörtu vor, til þess að hirtu legði af þekkingu vorri á
dýrð Guðs, eins og hún kom í ljós í ásjónu Jesú Krists".
Og enn verðum vér að sýna endurskinið af þessu mikla
guðlega orði í voru eigin lífi, sýna það, að oss sé alvara
að reyna að lifa eftir þvi eins og það er og gefast því á
vald. Því að þá berum vér jafnframt vitni um það, að
orð Jesú Ivrists séu ung og ný eins og augabragðið, sem
er að líða, voldugt þróttmikið líf og hann sjálfur veru-
leikinn dýrlegi, ljós heimsins, er öll birla sé frá. Og
þann vitnisburð mun samtíð vor laka gildan. Hann er
fult svar við spurningu hennar, einkum æskunnar, sem
er raunsæ og hreinskilin.
Það er svo dásamlega einfalt þetta. Þótt játningar
kirkjunnar liyrfu oss, helgisiðir og trúfræðikenningar
—- alt nema Jesús Kristur, mynd hans, eins og Ritningin
heldur henni á lofti, hann sjálfur nú í dýrðinni á himn-
um og á jörðu í anda með lærisveinum sínum, — þá
væri leiðsagan örugg. „Hver, sem lieyrir orð mín og
breytir eftir þeim“, hann stefnir rétt. Enginn þarf að vera
i vafa um stefnuna inn á framtíðarlöndin —Kristsleið-
ina. Jesús bendir. Og hann hjálpar kristni sinni í áttina
þrátt fyrir veikleika vora og ófullkomleika, hrösun og
fall, er vér biðjum:
„Slyð þú minn fót. Þótt fetin nái skamt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt“.