Kirkjuritið - 01.10.1938, Page 10

340
&smundur Guðmundsson:
Oklóber.
lilið að glæðingu trúarlífs barnanna, í kenslustundum,
við barnaguðsþjóniistur, í sunnudagaskólum, á heimil-
unum, eða á annan hátt. Ekkert yrði til meiri heilla
landi og lýð. Börnin í dag eru íslenzka þjóðin á morgun.
Þá hafa einnig unglingar fylstu þörf á lciðsögu kirkj-
unnar og hjálp, þótt þeir séu margir tregir til að leita
liennar að fvrra l)ragði. Á unglingsárunum taka oft að
hlása hvassir vindar og feykja þvi slundum um koll, sem
var bernskuskjólið. Mér kemur í hug saga af ungum
manni frá því í vetur, þegar ofsarokið gekk yfir landið.
í vikinni, þar sem hann átti heima, skall stormurinn á
liúsi lians og það hrundi yfir hann og fólkið, sem í því
var. I fyrstu lá hann höggdofa, en tók svo á rás ringl-
aður, eitthvað á burt. Þá sá lnmn kirkjuna og rankaði
við sér, sneri aftur að húsrústunum og fékk undrakraft
til þess að bjarga mannslífi, meiri kraft en aðrir fengu
skilið. Það er þelta, sem þarf lil á mestu hættustundum
og örlagastundum æskumannanna, þegar þeim finst alt
vera að falla, að þeir sjái kirkjuna. í kaþólskum sið hér
á landi loguðu Ijós í kirkjunum nætur og daga og leið-
heindu vegfarendum i myrkri og hríð. Þær, sem stóðu
við ströndina, voru vitar, er vörpuðu geislum út á hafið
með hughreystingu og lífgjöf. Þannig skyldi enn and-
lega hverjum þeim lil handa, er finst hann vera „ein-
mana, ráðlaus með brotið flev“. Unglingarnir þurfa
að eiga vin, er þeir bera traust til, vin, sem getur bent
þeim á kirkjuna og opnað hana fyrir þeim, þegar þeim
finst fokið í skjólin og enga örugga fótfestu að fá. Og
þeir unglingar eru áreiðanlega margir, sem lifa slíkar
stundir fvr eða síðar og framlíð þeirra liggur við, að
þeir taki með trú og kjarki. Þá er það hörmulegt, ef þeir
geta engum sagt allan hug né leitað styrks hjá, hvorki
móður, föður, kennara, presti né öðrum.
A þessu sviði, skilst mér, að prestarnir eigi alveg sér-
stakt köllunarverk að vimla, þeir sem veittu unglingun-
um áður kenslu í kristnum fræðum og fermdu þá. Ekki