Kirkjuritið - 01.10.1938, Qupperneq 18

Friðrik J. Rafnar:
Októbcr.
348
vinstri kinninni aíS, ef maður er sleginn á þá liægri, þá
er þar talað til manns persónulega, en það á ekki við, ef
gengið er á lilul Iieilagrar stofnunar. Enda tók sjálfur
frelsarinn sér svipu í hönd og hreinsaði musterið, þegar
honum fanst tilefni til þess. Þegar kirkjunnar rétt er að
verja, komumst við ekki hjá þeirri skvldu, að hreyfa að
minsta kosti mótmælum, þó þau ef til vill nái ekki til-
ætluðum tilgangi eða árangri.
Dócentsmálið er alþjóð svo kunnugt að efni til, að
þarflaust er að fara að rekja það nákvæmlega hér, enda
skal það ekki gert nema í aðaldráttum þess og til þeirrar
skýringar, sem ekki verður hjá komist vegna þeirra, sem
ef til vill hafa ekki fvlgst þar alveg með.
Þegar Sigurður próf. Sivertsen sagði af sér kenslu við
guðfræðideild Iláskólans, var þegar ljóst, að ráða þurfti
mann i hans stað. Ráðning sú heyrir, að veitingunni til,
undir kenslumálaráðherra, en lög Háskólans mæla svo
fyrir, að leita skuli ráðherrann umsagnar þeirrar liá-
skóladeildar, sem ráða skal nýjan kennara að. Virðist
einsætt, að löggjafinn hafi með ákvæði þessu ætlasl til,
og undirskilið, að ráðherra sá, er í lilut ætti, aflaði sér
umsagnar og lillagna þeirra deildarkennaranna með það
eitt fyrir augum, að tillit yrði tekið til þeirra við veitingu
embættisins.
Nú hafði það horist út, og var alment trúað, að em-
hælti próf. Sivertsens væri á hærri stöðum ætlað ákveðn-
um manni, sem kennarar guðfræðideildar voru ekki tald-
ir líklegir lil að mæla með að óreyndu. Til þess að sja
við þessmn væntanlega leik kenslumálaráðherra, gat
guðfræðideildin gripið til þess ráðs, sem ætla hefði mátt,
að væri einhlítt til þess, að deildin fengi aðeins þann
mann til kenslunnar, sem hæfur yrði álitinn. Ráðið vai'
])að, að efna til samkepni um emhættið. Fordæmi uni
slíkt lágu fvrir, enda heimilað i reglugerð Háskólans.
Slik samkepni fór fram, þegar Magnús próf. Jónsson tók
við kennaraemhætti i guðfræðideild, og Árni próf. Páls-