Kirkjuritið - 01.01.1939, Qupperneq 23

Kirkjuritið.
Leiðarstjarnan.
17
deilur. Margur maðurinn sjjyr áhyggjufullur og lialdinn
harmi og kvíða: Hvert er flugstraumur tímans, sem ekk-
ert fær stöðvað um andartak, að bera þjóð vora? Hrekur
hann hana áfram, áfram ofan gljúfragöng, nær og nær
hengilberginu og undirdjúpunum með liverju ári, sem
kemur og fer? Én ofar öllu þessu mannlífsböli og ofar
öllum hreytingum og byltingum tímans blikar þó há og
heið leiðarstjarnan, kristindómurinn, og breiðir birtu yfir
svo langt sem geislar hennar ná og gefur mannkyninu
fyrirheiti um það, að enginn þurfi að villast, er fylgi skini
hennar, hvorki þjóðir né einstaklingar. Kristindómurinn
er hin mikla gjöf af himni til mannkynsins.
II.
En „það er nú heimsins þrautarmein,
að þekkja liann ei sem bæri“.
Fjölmargir líta svo á, sem kristindómurinn hafi sýnt og'
sannað getuleysi sitt til þess að siðhæta heiminn og koma
mannkyninu á rétta leið. Hann hafi nú haft nítján aldir til
þess að lýsa því, en ekki tekist betur en raun beri vitni.
Hann sé þegar orðinn ónýtur og úreltur og einhvern veg-
inn utan við lifið, slái fölva á gleði þess og fjör. Þegar
lengra er horft og litið í anda vfir feril mannkynsins á
jörðunni, þá skilst það þó, að 19 aldir eru aðeins örstutt
sPor af honum og kristindómurinn harla ungur í mann-
heimi — já, enn i fyrstu bernsku. Og þrátt fyrir það er
frá honum runnið beinlínis eða óbeinlínis mestalt líknar-
starf, sem unnið er í ótal myndum í veröldinni, jiriðj-
ungur mannkynsins játar kristna trú og boðberar hennar
knýja á dyr allra kynflokka og þjóða. Að vísu er myrkrið
víða svo svart og ægilegt, að það hefir ekki tekið á móti
ljósi kristindómsins. En það er ekki sök hans, heldur j)ess.
Leiðarstjarnan blikar alstaðar jafn hjört og skær ofar
myrkrunum. Kristindómsskorturinn veldur þvi, að svo er
umhorfs i heiminum sem nú er, en ekki kristindómurinn.
„Ef þú liefðir verið hér, væri bróðir minn ekki dáinn“,
2