Kirkjuritið - 01.01.1939, Qupperneq 32

26
A. G.: Leiðarstjarnan.
Janúar.
í liuga sinum og vinni kristninni nieð þeim liætti, er hann
Iiyggur réttast vera, óáreittur af öðrum. Það er alónauð-
synlegt að þræta eins og Korintubúar gerðu forðum: Ég
er Apollóss, ég er Kefasar, ég er Páls. Þeir, sem geta sagt
af alhuga: Ég er Krists, eiga að vinna saman í orði og verki,
í anda og sannleika. Og ])á mun sá friður, sem með þeim
hýr, breiðast út um æðar þjóðarlíkamans, og gefa honum
nýtt fjör og nýjan þrótt.
Það er eimitt sá friður, sem þjóðin þarfnast, ekki friður
kyrstöðu og athafnaleysis, heldur friður kristindómsins,
til þess að drýgja dáðir. Ærið lengi höfum vér barisl við
sjálfa oss, stjórnmálaflokkur gegn stjórnmálaflokki, stétl
gegn stétt, hróðir gegn hróður, og allir orðið sárir, en
engir farsælli né hetri við haráttuna. Oss hefir farið stund-
um eins og þeim, sem Stnrlunga segir hafa vaknað um
nótl við stormþytinn einn í spjótum sínum og rokið sam-
an í tryltan hildarleik. Nú er tími kominn til að rísa af
því óvitsæði til samsliltra átaka og ryðja úr vegi þung-
um björgum. Kristindómurinn einn fær trygt varanlega
og heilbrigða samvinnu vor á meðal, þar sem hver um
sig hugsar fyrst og fremst um það, að gegna skyldum sín-
um við Guð sinn og þjóð sína, og metur miklu meir al-
manna heill en stundarliag sjálfs sín. Kristindómurinn
vekur kærleiksviljann og fórnarviljann, sem megnar að
skifta svo gæðum lands vors, að enginn þurfi að hera
skarðan hlut, né neinum sé synjað starfs, er vill vinna,
Guð hefir gefið oss fagra og frjóa fósturjörð, svo að vér
getum öll og börn vor hafl nægta nóg, ef vér neytum allr-
ar atorku vorrar og vitsmuna að hans lögum og berum
livert annars l)yrðar. Og menning vor getur risið hærra
en nokkuru sinni áður.
Þessvegna þarf kallið nú að berast til íslendinga um
gjörvalt landið milli fjalls og fjöru: Hverfum aftur til
kristinnar trúar í verki og sannleika. Horfum í hæðir til
leiðarstjörnunnar, svo að vér kunnum forráð fótum vor-
um. Ilelgir geislastafir hennar signi alla og alt frá brosandi