Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 38

Kristur.
Enginn lífsins ræður rúnir
rétt — því þykt er fyrir tjald.
Spekingar og spámenn lúnir
spá og reikna — í engu er hald, —
alt eins þótt ’þeir þykist búnir
þennan sjá í gegn um fald.
Örlagaþræðir óljóst snúnir
eiga í fórum máttugt vald.
Einn er til, sem hefir haldið
hugsjón Guðs — og ski.lið rétt,
greint hans ætlun gegn um tjaldið
glögt, sem væri burtu flett,
andans sjónum æðsta valdið,
allri breytni takmark sett,
fékk, þótt ætti æ við baldið
aldarfar, ei nokkurn blett.
Engum líkur öðrum var ’hann
ungi siðameistarinn.
Langt af öllu’ í öllu bar hann,
er hann flutti boðskap sinn.
Lá á heirni myrkra maran,
mikla hóf ’hann kyndilinn,
burtu kreddu böndin skar ’hann,
benti upp — í himininn.
Undrun lostnir allir fundu,
enginn kendi líkt og hann.
Gleymdu flestir stað og stundu,
störðu á þennan undramann.
Orðin mild og máttug hrundu,
magn og unað sérhver fann,
fræddu, lýstu, bygðu, bundu,
birtu æðsta sannleikann.