Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 50

44
Benjamín Kristjánsson:
Janúar.
girni, víðsýni og' drenglund. ()g þegar um það er að ræða,
að standa vörð um fullveldi vort og stjórnmálalegt frelsi,
skyldi það þá vera leiðin, að lækka markið, telja hver
öðrum trú um, að tilveran sé stríð allra gegn öllum, menn-
irnir séu dýr, knúin áfram af eigingjörnum hvötum og
afrekin verði unnin nieð ofbeldisverknnum? Nei, leiðin er
að trúa á hið góða og fagra, sem koma skal af þvi, að
það er tilgangur lífsins sjálfs.
Eins og dýrið vex frá moldinni, þannig á maðurinn að
vaxa frá dýrinn til þeirrar fegurðar og göfgi, sem er
æðri hinum blindu livötum. Takmark mannsins er að
verða hugsandi sál, vera, sem er jafnvel fær um að gang-
ast undir þjáning og brjóta odd af oflæti sínu, ef það er
nauðsynlegt til að ryðja veginn fvrir hamingju komandi
kynslóða. Þetta er það, sem móðirin gerir, er hún elur
upp barn sitt og leggur fram alla krafta sina og orku til
að gera beinar hrantir þess. Þetla er það, sem kærleiknr-
inn gerir, hvar sem hann hefir náð að þroskast með mönn-
unum. Þetta er vegur kristindómsins, sem vér boðum, en
förum ekki, nema svo örsjaldan.
En cnda þótt vér kiknum of oft i hugsjónabaráttunni og
gefumst upp, þar sem vegurinn er brattur og við örðug-
leika að etja, þá megum vér þó aldrei afneita sjálfri hug-
sjóninni, né smækka liana, né missa sjónar af henni, ef
oss er mögulegt annað. Vér megum ekki kaupa oss örlitil
stundarþægindi með því að flækja oss sjálf eða afkom-
endur vora i skuldum. Vér megum aldrei kaupa oss lílils-
liáttar hagsmunalegan ávinning með því að selja frelsi
hugans. Þá förum vér að eins og Esaú, sem seldi fram-
hurðarrétt sinn fyrir baunarétt. Vér glötum sjálfsvirðing-
unni og tilfinningunni fyrir því, sem gott er og stórt.
Því að þar sem hugsjónirnar smækka, minkar þjóðin,
og þar sem hugsjónirnar deyja, deyr þjóðin. Undanhaldið
endar æfinlega í glötun, eða eins og postulinn segir: Laun
syndarinnar er dauði!