Kirkjuritið - 01.02.1939, Síða 4

58
Sigurgeir Sigurðsson:
Febrúar.
sólbjartan sumardaginn, þegar morgunsólin rís í austri
og sendir geisla sína, hlýja og bjarta, yfir hauður og haf,
þegar grösin gróa og grænar grundir, fjallshlíðar og dalir
blasa við sjón, eða að kvöldi dags, þegar kvöldsólin veitir
töfraljóma sínum um víðan liimininn, og vér skoðum
þennan litbrigðaljóma, sem t. d. má svo oft sjá hér í
Reykjavík í bvað glæsilegustum myndum. Eða að vetrar-
lagi, þegar þúsundir stjörnuljósa loga og benda oss upp
í bæðirnar. Já — en hlýtur þó ekki hugur vor að fyllast
mestri aðdáun og lotningu og hrifningu, er vér bugsuni
um hann, sem í hæðunum býr og alt jietta befir gjört i
svo miklum vísdómi, að enginn maður fær skilið, nema
að svo örlitlu leyti. Hans kraftaverk blasa jjar við oss öll-
um, því það var hans hönd, scm gjörði þetta og í hans
hendi er allur binn skapaði lieimur.
En mannlífið er þó og verður ávalt liið leyndardóms-
fylsta og þá einnig bið undursamlegasta, og mannssálin
bið dásamlegasta af öllu því, er hann gjörði. Fyrir manns-
sálina er heimurinn gjörður, og hún er það dýrmætasta í
augum Guðs — það, sem hann elskar mest.
Þjóðir og einstaklingar, sem eru að ganga lífsbraut sína
í þessum lieimi, mæta lífinu og lífsatburðunum í stórfeng-
legum margbreytileik og óteljandi myndum. Það er oft
talað um jíað, að lífið sé stutt, og j)að er satt. En margt
er það þó óneitanlcga, sem mætir manninum á jafn
skammri leið. Breytingarnar eru ákaflega örar, og oftlega
furðar oss stórlega á því, live margt örðugt og andstætt
maðurinn verður að ganga í gegn um á för sinni um lífið,
því lífið er bæði ljós og skuggar. Og það er engin leið að
neita því, að hætturnar og örðugleikarnir, sem mæta oss,
eru stórfeld. Þessi dvalartími hér er oftlega þungur
þrautaskóli. Vér erum ekki sterk, og það er takmarkað,
livað vér getum borið ein og óstudd. Þess vegna leitum
vér upp, leitum vér til uppsprettu máttarins, til lians, sem
á máttinn og kærleikann til að bjálpa oss, himneska föð-
ursins, sem er yfir oss öllum.