Kirkjuritið - 01.02.1940, Qupperneq 32

70
Jóh. Jóli.: C. 0. Rosenius.
Febrúar.
„Segði ég, að þetta hold myndi verða heilagt, þá væri
það liið sama eins og ef ég segði, að óhreinindin gætu
orðið hrein, ísinn orðið heitur og eldurinn kaldur1
Það ber öllum saman um, að Rosenius hafi verið á-
hrifamikill prédikari, og liitt er ekki siður víst, að liann
var snjall á ritvellinum. Hann ritaði fjölda greina i þau
tvö tímarit, sem liann var ritstjóri að, auk þess þýddi
hann bækur, skrifaði fjölda bréfa, og ritaði skýringu
yfir Rómverjahréfið, sem út kom í Pietisten. Má telja það
nokkurn vegin vist, að Rosenius liafi unnið meira starf
í þágu vakningarinnar með ritstörfum sínum en með
prédikun, og er þó synd að segja, að fólk hafi getað setið
ósnortið undir ræðum lians. Einn höfundur, sem ritað
hefir um Rosenius, telur að liann liafi með prédikun
sinni haft áhrif á prédikun kirkjunnar alt fram á þenn-
an dag. Skal eigi um þetta dæmt, en mjög er líklegt, að
þetta sé rétt athugað. Það er einkennandi fyrir sálarlíi'
Roseniusar, að hann þjáðist oft af efa og innri baráttu.
Hann átti J)ar af leiðandi auðvelt með að skilja aðra,
sem þjáðust af áhyggjum og sálarstríði. Sálgæsla er þá
líka einn mikill þáttur í starfi Roseniusar. Hann segir,
að margskonar reynsla geri menn hæfa til að þjóna öðr-
um, og án reynslu geti menn ekki skilið Guðs orð, og
svo bætir hann við:
„Ég segi fyrir mitt leyti, að ef ég hefði orðið svo góð-
ux-, sem ég hefi hugsað, óskað og beðið um af Guði, þá
hefði ég ekki liaft nógu mikla samúð og ekki haft nógan
skilning á þessum málum“. Rosenius á þarna við starfið
fyrir Guðs ríki — þjónustuna í þágu meðbræðranna.
Jóhann Jóhannsson.