Kirkjuritið - 01.04.1940, Blaðsíða 24

April.
Niels Dael og Lísulundur.
i.
Sumarið 1937 brann ég af útþrá. Ég fann að utanför
þá um liaustið var nauðsynleg andlegu lífi mínu. En
horfurnar um það, að úr henni gæti orðið, voru alt annað
en góðar fram eftir sumrinu: Lítill farareyrir og yfirvof-
andi gjaldeyrisskortur, ef síld brygðist. En alt fór betur
en á horfðist. Síldin varð meiri en nokkuru sinni áður,
og fyrir atbeina formanns Gjaldeyris- og innflutnings-
nefndar, góðkunningja og skólabróður míns, fékk ég
gjaldeyrisleyfið. Fyrsti örðugleikinn var yfirstiginn. —
Næsl var utanfararleyfið, sem sækja varð til biskups. Ég
man eftir því, að ég var staddur á skrifstofu hans síðla
kvölds. Mér leið þar vel að vanda. Ég mætti þar föður-
legri umhyggju og ástúð. „Hvernig hafið þér ráð á
því, fátækur sveitaprestur, að fara utan til margra mán-
aða dvalar?“ — Ég svaraði með þvi, að vilji minn væri
ákveðinn, og þá sjaldan hann væri það, bryti hann sér
hranlir. Ég fann að biskupi gazt vel að því, að ég réðsl
í ferðalagið og fljótt skildi ég, að hann vildi gi-eiða götu
mína. Hann var hugsi um augnablik og sagði síðan: „Ég
á góðan vin, merkilegan frísafnaðarprest og skólastjóra
í Liselund hjá Slagelse Niels Dael. Hann hefir boðið mér
að senda til sín ungan, islenzkan ])rest eða guðfræði-
kandidat. Ég skal skrifa honum.“
Utanfararleyfið var nú veitt, ásamt lilýjum blessunar-
óskum. Fullur þakklætis kvaddi ég dr. Jón Ilelgason
biskup. Áslúðlegri né velviljaðri yfirmann liefi ég aldrei
þekt.