Kirkjuritið - 01.04.1940, Blaðsíða 30

148
Sigurjón GuSjónsson:
Apríl.
á akri andans, sem liann valdi. Hann hafnaði slöðunni
við grasafræðistofnunina. Hér sem fyr var það hin frá-
hæra frelsisþrá Niels Dael, sem lokaði dyrum launaðrar
slöðu fyrir honum.
Aftur liggur leiðiu til Askov. Hann aflar sér þar all-
mikillar prestlegrar mentunar. Þar voru haldin námskeið
fyrir þá, sem vildu verða prestar hjá dönskum söfnuðum
í N.-Am. Það var ekki fyr en nú, að hann vissi hvað liann
vildi verða — prestur. En liann vildi ekki fara hina
venjulegu emhættisleið til að ná því marki. Bæði var það,
að sú leið var honum móti skapi, og svo var liann orðinn
lielzli fullorðinn til þess að fara hana.
Er Niels Dael liafði dvalið kringum eitt ár á Askov,
kom L. Schröder, liinn ágæti kennari hans og vinur, að
máli við hann og sagði honum, að hann liefði fengið bréf
frá dönskum manni í Suður-Ameríku, er stofnað hefði
danska nýlendu í Tandil í Argenlínu, all-langt fyrir sunn-
an Buenos Ayres. Maðurinn gat þess í bréfi sínu, að Tandil-
Ijúar óskuðu mjög eindregið eftir því að fá danskan prest
þangað suður. Hann sagði ennfremur i bréfinu, að engin
nauðsyn væri lil þess, að hann væri kandidat í guðfræði,
en „kjól og kraga“ varð hann að hafa til að geta fram-
lcvæmt prestsverk. — Er Scliröder hafði sagt Dael erindi
bréfsins, réð hann honuin að taka stöðuna. Niels Dael var
lengi tregur til og átti í niiklu sálarstriði um livað gcra
skyldi. Honum þótti ill að yfirgefa fósturlandið, og auk
þess fanst honum sem umhverfið þar syðra myiuli ekki
falla honum í geð, né einskonar trúarstarf í fjarlægu
landi. En nú fyrst lilustar hann alvarlega á sína „innri
rödd“, og hún segir að lokum eins og spámaðurinn: „Hér
er ég, sendu mig.“
Árið 188(5 leggur Niels Dael upp í hina löngu suðurför
eftir að hafa kvænst og verið vigður af frísafnaðarpresti
á eynni Mors í Limafirði.
Ferðin til Suður-Ameríku gekk að óskum, þó að lnin