Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 4

Júní.
Við orf og altari.
Sumarþankar úr sveitinni.
VIII.
Nú er ágústsólin iiori'in í Breiðafjörð. Lygn sund endur-
spegla kvöldrjóðar skýjaslæður, seni boða góðviðri að
morgni, þrátt fyrir þykka, niyrka þoku yfir innánverðum
Hvammsfirði. Nú er farið að ljregða birtu til muna, ágúst-
nóttin boðar, þrátt fyrir allan sinn friðsæla unað, að sum-
arið líður senn — liaustið nálgast. Haustið! — Það er ná-
bljóð í sjálfu nafninu. Ég er fæddur um fráfærur og kvíði
liaustinu og skammdeginu meir en nokkurt annað kvik-
indi. Því er manni ekki unnað að leggjast í dvala yfir
myrkurmánuðina! Hvílik líkn er ekki þeim dýrum auð-
sýnd, sem fá að loka meðvitund sinni fyrir liinum svarta
iiluta ársins! 10. ágúst í dag, liugsaðu þér 10. nóvember!
Árangurslaust bíður maður birtunnar, þessi fátæka skíma,
sem seitlast niður úr margföldu þokumyrkrinu í loftinu,
svelgist upp af haustum og skammdegisöflunum í náttúr-
unni. Þvílíkur dagur! Dagur! Hann kemur sigm-viss og
svipheitur, brosir við nóttinni, sem hörfar þokkafull und-
an, þokkafull, eins og alt, sem skeður í samræmi við eðli-
legan lifsins og náttúrunnar gang. Ilann slekkur ljós næl-
urinnar, og nótt og dagur mætast án árekstra, i fullu „liar-
moní“. Hann sópar himininn með íeiftrandi geislum, liann
er vinur lífsins, og það lieilsar lionum með angan og söng.
Þá er dýrðlegt að vaka. Svona bafa þeir margir verið i
sumar, já, flestir. Og svo heitir nóvember-gráni dagur!
Hvar er birtan, ylurinn, lífið? Og þá heitir kvöld það, sem
er ekki annað en ákveðin stund hinnar sífeldu nætur, þess-
arar miskunnarlausu, nístingslegu haustþokunætur. 10.