Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 7

Kirkjuritið.
Tækifæri til vitnisburðar.
141
Alloft hættir oss við því, prestunum, að vera nokkuð
svartsýnir, finst arðurinn og eftirtekjan lítil af störfum
vorum, alloft séu þau með öllu unnin fyrir gig. Og ekki
verður því heldur neitað, að oft virðist það svo. Og vér
þekkjum það víst allir af þungri reynslu, hvað kjarkur-
lr>n er stundum lítill og vonin brostin, þegar vér stönd-
l>ni andspænis þeim viðfangsefnum, sem krefjast bæði
skjótra átaka og markvissra, en oss finst sjálfum, að
brek og kraftar bili. Og heyrst hafa þær raddir á undan-
förnum tíma, að vonlitið sé að berjast gegn þeim öflum,
sem nú láta mest til sín taka. Það sé Ijóst, að kirkjan
kafi ekki tökin, skólarnir ýmist ráði ekki við æskuna
eða móti hana ekki í rétta átt, og stefna þjóðarinnar
hafi öll, hin síðustu ár, miðað til fráhvarfs frá mörgu
Þvi bezta i arfi hennar og eðli frá síðustu öldum. Vér
eigum þvi ekki aðeins að berjast við eigið þrekleysi
keldur og annara svartsýni, kvíða og kjarkleysi.
En er þá ekki þetta einmitt tíminn, sem er tækifærið
id vitnisburðar? Detlur nokkurum manni i liug, að örð-
ögleikar yfirstandandi tíma séu eitthvert algjörlega nýtt
iyt'irbrigði, sem ekki hafi orðið vart áður? Margir virð-
ast halda, að þetta sé þó alveg nýtt, óþekt fyrirbrigði,
°g tala eins og hér liafi ekkert skort á trú fólksins, sið-
ferði og þjóðernismeinað, og þessvegna séu örðugleik-
arnir margfaldir. Þessvegna liggur mörgum við að leggja
arar í bát. En væri ekki nær að gera sér grein þess, að
l)að, sem fram er komið, er ekki nýtt, lteldur miklu
^emur afleiðing af þeirri nýsköpun þjóðlífsins, sem
vorið hefir að fara fram síðustu áratugina. Hversvegna
befir mikill hluti þjóðarinnar sýnt á síðustu tímum þann
skort á þjóðaririetnaði, að hneykslunum veldur, hvers-
vegna þann siðgæðisskort í bæjunum, að veklur alþjóð-
aráhyggju, hversvegna er kirkjan svo sofandi í þjóðar-
’tieðvitundinni, eins og fjöldi manna vill vera láta? Eru
ekki þetta alt fyrirbrigði, sem gjört hafa vart við sig
löngu fyrir alt hernám? Það munu flestir játa, sem um