Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 9

Kirkjuritið.
Tækifæri til vitnisburðar.
143
staðið eins vel á verði og skyldi, þá er næsta eðlilegt,
hvernig komið er. Það er þvi ekki ástæða til að kasta
steininum að yngri kynslóðinni eingöngu, heldur ef til
vill frekar að þeim, sem búið hafa þannig í haginn fyrir
hana, sent liana hlifarlausa og hlífarlitla út i þessi
gjörningaveður, sem nú geisa.
I 24. kap. Lúkasarguðspjalls segir frá ferðinni til
Einmaus. Og þar stendur meðal annars: „Og svo bar við,
að þei r voru að tala saman og ræða um þetta, að sjálfur
Jesús nálgaðist þá og slóst í för með þeim. En augu
beirra voru lialdin, svo að þeir þektu hann ekki.“
Gætum vér ekki lmgsað oss þann möguleika, að í hin-
llln margvíslegu örðugleikum nútímans, sem óbeinlínis
konia kanske harðast niður á oss, prestastéttinni, vegna
t>ess, að köllun vor og skylda er að skapa hinum yngri
lýð þjóðarinnar varnaraðstöðu, gætum vér ekki hugsað
°ss, að Jesús væri að nálgast oss og ,gefa oss enn nýtt
hlefni til vitnisburðar? Að í gegnum það, sem nú er að
gerast, væri hann að benda oss á, að vér höfum ekki
staðið eins vel á verðinum eins og krefjast hefði mátt.
Gæti það ekki verið, ef svo væri, að allar áhyggjurnar,
sem vér berum og kjarkleysið til framkvæmdanna væri
hulan fyrir augum vorum, svo að vér þekkjum liann ekki?
^að er ekki óheil hugsun að skoða alt, sem fram við
°ss kemur og oss er ósjálfrátt, að einhverju leyti sent
°ss af hinni æðstu forsjón með einhvern háleitan til-
§ang fyrir augum, ef til vill hafa eilífðarboðskap að
%'lja oss. Er þá með öllu óréttmætt að hugsa sér, að nú
Se verið að kalla sérstaklega á kraftana? Ég vil skilja
það svo, að örðugleikar yfirstandandi tíma, og jafnvel
su ofanígjöf, sem hún er oss, ef rétt er skoðað, sé brýn-
lng frá þeim lierra vorum og drotni, sem vér höfiun
heitið þjónustu. Oss er með þessu gefið tækifæri til
Vltnisburðar. Hvernig vér notuð það liver og einn, ætla
eg mér ekki að fara að kenna yður. Það er ekki á mínu
f0eri. En það, sem fyrir mér vakir, er þetta: Ef þjóð vor