Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 33

Kirkjuritiö. Kringum Hvalfjörð. 167
næsta rúmi við það, sem ég svaf í, lá un,g stúlka í tauga-
veiki. Hún var búin að liggja lengi, læknis hafði verið
vitjað, og eitthvað kom af meðulum, en læknirinn gat
ekki komið um hávetur. Eina nóttina vaknaði ég við
það, að stúlkan var eitthvað að tala við sjálfa sig, ég'
hlustaði eftir því, og' heyrði, að hún var að fara með
þetta vers úr Hallgrímskveri: „Guð er minn. Guð, þó
geisi nauð“. Hún las alt versið, en svo endurtók hún í
sífellu síðustu tvær hendingarnar: „Nafn drottins sætt
fær bölið hætt, hlessað sé það án enda“. Bænarorð sjúk-
lingsins liðu út í næturkvrðina, eins og örveikir ómar frá
strengjum, sem eru að því komnir að bresla. En streng-
ii'nir hrustu ekki, hölið var hætt, stúlkan komst til lieilsu
aftur, og lifði lengi. Með hænarorðum séra'Hallgríms
ákallaði hún lækninn, sem alveg' eins getur komið i
stórhriðum vetrarins og á sólheitum sumardegi. Hvað
oft skyldi slíkt hið sama hafa endurtekið sig, síðan séra
Hallgrimur kvað sín „dýru ljóð, ljóð, sem græða lik sem
ólík sár, ljóð, sem þíða freðin voðatár“.
A miðju gólfi stendur hlómskreytt líkkista á koffortum,
við höfðagafl hennar stendur aldraður maður og drúpir
höfði. í kistunni livílir dóttir hans, dáin á hezta aldri
°.g eftirlæti hans. Húskveðjuathöfnin á að fara að hefj-
ast. Bvrjað er að syngja sálm eftir séra Hallgrim:
„Á einum Guði er alt mitt traust,
ég engu skal því kvíða,
mitt hjartans angur efalausl
hans ástin þekkir hlíða.
Og á mig harma efnin vönd
þótt ærin vilji leita,
Guðs almáttuga hægri hönd
því hægt kann öllu að hreyta“.
Hömul kona söng með, hún hafði áður verið góð söng-
hona, og enn var mikið eftir af því, stundum var eins
°g hún syngi ein, þá naut sálmurinn sín hezt.
„I mínum Guði ég huggun lief,
í hverri neyð sem mætir.“