Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 37

KirkjurÍtiS.
í seinasta sinn.
171
meÖ hvílíkri bróðurlegri nærgætni, ástúð og allri hjálp-
semi, andlegri og líkamlegri, þér, kæru prestar, tókuð
við mér fyrst, og hafið ætíð síðan með mér verið og
unnið að sameiginlegum skylduverkum vorum, bæði liér
á þessum stað og annars staðar, og þá ekki sízt á yðar
góðu og kæru heimilum og heima lijá söfnuðum yðar,
sem alt liafa gert til að létta mér lífið og starfið. En
nteðal allra þessara heimila munum vér nú engir vilja
né geta gleymt hinu ágæta læknishjónaheimili hér, sem
verið hefir oss öllum síopinn samkomu-, móttöku- og
aðhlvnningarstaður öll þessi ár.
Alt þetta, livað með öðru, hefir stutt að því, að eftir
því sem nú gerist og gengur, yfirleitt í landi hér, hefir
alt hér í umdæmi voru verið og farið fram yfirleitt vel
°g farsællega, og hetur en ella myndi og víðast gerist
annars staðar í andlegum efnum — og veraldlegum
jafnvel líka — alt að eðlilegum hætti. Tel ég víst, að
hér i eigi mikinn eða mestan þátt hið góða samband,
samkomulag og' samstarf, sem prestar og söfnuðir hera
hér um sín á milli, enda kemur það og fram í og með
vfirleitt meiri og hetri trúrækni og kirkjurækt liér í sýslu
en viða annars staðar, og Rangæingar yfirhöfuð liafa á
sér góðra manna orð og álit út í frá. Alt þetta gefur líka
góðar og glaðlegar vonir um alt hjargræði, hæði stundlegt
°g eilíft, meðan svo stendur, en því fremur þó, sem
betur er unnið og að verið.
Alt eru þetta elskulegar minningar, elsku- og virðing-
nrverðar, og hjartanlegs þakklætis verðar. Ég tek þær
nllar með mér, þegar ég fer héðan nú, og lifi við þær
l>að, sem eftir er. Þær munu létta mér lífið, eins og þær
i'afa gert hingað til, og stytta mér ýmsar langar stundir.
En hvernig á ég að fara að því að þakka Guði og
mönnum alt hið góða mér veitt og auðsýnt fvr og síðar,
af beggja hálfu?
Ég held, eða mér finst, að ég geti og geri það einna
helzt með því að hugsa, óska og biðja, liugsa hlýtt til