Kirkjuritið - 01.05.1942, Blaðsíða 39

Kirkjuritið.
I seinasta sinn.
173
tímar, og ægilegar liorfur nær og fjær oss í þessum
mannhehni vorum, alt í kring, og jafnvel hjá oss hér,
vegna hinnar dæmalausu lieimsstyrjaldar, sem nú æðir
og flæðir í heiftar- og hefndarbrjálæði yfir lönd og lýði,
jafnt yfir saklausa sem seka, undirbúin og nú fram-
kvæmd, beint og eingöngu af því, að Jesús Kristur hefir
ekki verið og er ekki konungur vor allra, var ög er ekki
konungur ráðandi eða drotnandi manna í flestum lönd-
Um þessa auma mannheims, svo að nú er skollin vfir og
grúfir j'fir flestum löndum og lýðum þessarar jarðar sú
eldraun, sem varla eða ekki á sinn líka í allri veraldar-
sögunni, eldraun kristilegrar trúar, vonar og breytni —-
sem mörgum mun verða erfitt að standast. — En þá er
og verður nú samt einna helzt og vænlegast að minnast
°g muna dæmi Jesú Krists, frá því, að hann sá fyrir örlög
sin hér í heimi og þar til yfir lauk á krossinum. Hann
fulltreysti sínum málstað og lokasigri, og vék ekki hárs-
breidd frá trú sinni, kenningu og breytni, hversu ógur-
lega og óvænlega sem á stóð og út leit. Og endirinn varð
líka dýrðarfylsti sigur kærleikans. Postularnir mislu
reyndar móðinn, trúna og traustið um stund. t>ó mun
vonin hafa bært á sér hið innra með sumum þeirra. En
opprisan og opinberanir drottins sannfærðu þá brátt
l>m, að óbætt og örugt var að fulltreysta lionum.
Þetta mætti og ætti að sh'ðja og styrkja hvern og einn,
sem þekkir Krist og dæmi hans, í trú og eftirbreytni
öans, og þá um leið til sigurs, þegar í eldraunina kann
koma, eða kemur. En til slíks þarf áreiðanlega alveg
sérstaka stillingu, hreysti og karlmensku, þvi að það er
margfalt erfiðara mannlegri iioldsnáttúru að umbera og
sigra hið illa og erfiða með góðu heldur en mæta því
með hörðu móti hörðu, ilsku og ofbeldi, þvi að þessa
krefst dýrseðlið í oss, og því fvlgir líka stundarsvölun,
enda þótt það iiefni sín sjálft með kvölum fvr eða síðar.
Og nú langar mig til að líta lauslega og stuttlega yfir
skráða sögu, fyrst kristnisöguna og svo veraldarsöguna: