Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1930, Blaðsíða 6

- 4 -
aS mömmu sinni: »Æ, hvað það er ann-
ars Ieiðinlegt að vera ósátt við hann
Nonna.«
»Þá verðið þið að reyna að sættast
aftur,« sagði mamma hennar.
Þetta sama kvöld var Nonni líka i
ákaflega slæmu skapi. »Heyrðu mam-
ma,« sagði hann, »það er ekkert gaman
að vera ósáttur yið hana Stínu, því að
nú hefi ég engan til að leika mér við
allan liðlangan daginn. Hvernig eigum
við að fara að því að sættast aftur?«
»Það skal ég nú segja þér,« sagði
mamma hans, og svo hvíslaði lnin ein-
hverju að honum, en það álti að vera
leyndarmál, sem enginn mátti fá að vita.
Nonni hló. »Þú erl líka altaf svo góð
og finnur altaf einhver ráð. Nei, það
er enginn, sem á eins góða mömmu
eins og ég. En nú segi ég það ekki við
neinn l'rammar.«
Kvöldið eflir var aðfangadagskvöld.
Stína og Nonni gengu þegjandi fram
og aftur, en Nonni fylgdi Stínu stöðugt
með augunum livert sem hún fór. All
í einu þegar hann sá, að hún gekk
undir mistilteininn, sein hékk niður úr
loftinu, stökk hann til hennar, vafði
handleggjunum utan um hana og kysti
hana rembingskossi beint á munninn.
Stína varð i fyrstu dauðskelkuð, en
þegar henni í sama bili varð litið upp,
sá hún, að þau voru beint undir mistil-
teininum, og þá skyldi hún hvernig í
öllu lá.
Hún tók um hálsinn á Nonna, og svo
hlógu þau og sögðu bæði i einu : »Nú
erum við aftur orðin góðir vinir!
Ilvaða leik eigum við nú að fara í?«
(B.Sch.)
W
Sg
M
¥
#
Jólagesturinn úr fangelsinu.
Það var á sveitabæ nokkrum íSvíþjóð
— og það var jólanótt.
Allir voru glaðir og kátir, en samt
lalsvert þreyttir og vildu því fara að
hátta, enda urðu allir að fara á fætur
aftur um miðja nótt.
Samkvæmt gamalli venju var guðs-
þjónusta í kirkjunni í hýti á jóladags-
morgun. Klukkan fjögur um nótlina
varð að leggja af stað, og þá er auð-
vitað svartnættismyrkur á þeim tíma
árs.
Alt heimilisfólkið, bæði ungirog gam-
Iir, ætluðu til kirkju í þetta sinn. Já,
meira að segjaSiggi litli, sem varaðeins
fjögra ára gamall, hafði l'cngið leyfi lil
að fara með.
»Og má ég líka fara með?« »Og ég?«
-----»Og ég?«-------kölluðu öll börnin
livert í kapp við annað.
»Nei ekki mega allir fara,« sagði hús-
bóndinn, »eitthvert okkar verður að
vera heima, til að hugsa um skepnurnar
og gæta hússins.«
Það varð steinhljóð. Hver átti að
vera heima? Alla langaði til kirkju.
Að lokum sagði Gerða, sem var ein
af vinnustúlkunum: »Ég fór í fyrra, og
það er þessvegna ekki nema rétt, að ég
sé heima núna.«
Siggi Iitli klappaði saman liöndunuin.
»ó, hvað þú erl góð, Gerða min. Ég skal
gefa þér hita af brúna kökuhestinum
minum. En ég á að silja við hliðina á
mömmu í sleðanum, og pabhi á að
stjórna hestunum.«
Allir voru glaðir yfir þvi, að þetla
vandræðamál var til lykta leitt svona
hávaðalaust.
Anna, elsta dóttir hjónanna, var sú
eina, sem ekki var vel ánægð. Hún vissi
að Gerðu Iangaði ákaflega mikið til að
vera við jólaguðsþjónustuna, og að hún
var aðeins heiina vegna þess að henni
fanst það skylda sín að bjóðast til þess.
Þegar Anna var háttuð, gat hún ekki
sofnað og var altaf að hugsa um Gerðu.
Hún hafði Iiaft meira að gera en
nokkur annar, unnið baki brotnu við
bakstur, þvotta og hreingerningar fyrir
jólin. Sjálf hafði hún aldrei þurft að
vaka lcngi frameftir á kvöldin, eins og
mannna hennar og Gerða þurftu oft að
gera, til að koma einhverju verki af.
Þessar og aðrar slíkar hugsanir héldu
alveg fyrir henni vöku. En að lokum
lilýtur hún að hafa tekið einhverja góða