Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 7

ÞAÐ, SEM GRÆR
5
Bókfellið velkist, og stafirnir fyrnast og fúna,
fellur í gleymsku það orð, sem er lifandi núna,
legsteinninn springur, og letur hans máist í vindum,
losnar og raknar sá hnútur, sem traustast við bindum.
En er hugann sundlar við að horfa á flugstraum lifsins
og fallvelti, þá fálmar hann og leitar þess, er varir. Hvar
finnum við það, sem fölnar ekki, heldur grær um aldur?
Er nokkuð það til?
Já. Nafn ársins og áranna bendir okkur á það. Þau
eru kennd við Jesú Krist, miðuð við fæðing hans hingað
á jörð.
Svo hátt ber hann yfir alla aðra og allt annað, að dómi
kristninnar um liðnar aldir. Og um boðskap sinn ,segir
hann sjálfur þetta: Himinn og jörð munu líða undir lok,
en orð mín munu alls ekki undir lok líða.
1 þeim finnum við svarið. Víða. En ég ætla sérstak-
lega að benda á einn stað, sem menn hafa undarlega
sjaldan veitt athygli. Líklega af því, að þeim hefir dulizt
fagnaðarboðskapurinn, sem í orðunum felst bak við þungar
ávítur. En þannig talaði Jesús ósjaldan. Dýrlegustu orð
hans um óendanlegt gildi hverrar mannssálar eru t. d.
borin fram sem áminning: Hvað stoðar það manninn að
eignast allan heiminn og fyrirgjöra sálu sinni? Því að
hvaða endurgjald mundi maður gefa fyrir sálu sína? Þessi
orð Jesú, sem mig langar nú einkum til að verði vegar-
nesti okkar á nýja árinu, segir hann út af því, að Faríse-
arnir hafa hneykslazt á ræðu hans um að hreint eða
óhreint miðist eingöngu við mannshjartað. En orðin
hljóða svo: Sérhver jurt, sem minn himneski faðir hefir
eigi gróðursett, mun upprætt verða.
Jesús á ekki við Faríseana sjálfa persónulega, heldur
kenning þeirra og starf, alla mótspyrnu þeirra gegn hon-
um og boðskap hans, hatrið, öfundina, hrokann, blindn-
ina, hræsnina ofstækið og annað því líkt. Ekkert af því
var frá Guði komið, heldur var það uppreisn í móti hon-